Biekorf. Jaargang 32

Oogst

DE zonne heerscht, nog meer dan ooit,

en 't is met volle handen

dat zij haar heete gensters gooit

op naaktgeschoren landen

die, moêgebaard en overdaan

van 't lang en lastig dragen,

nu schamel en verloren staan

en, stil, naar ruste vragen.

Wijd strekken zij hun' vlakten uit

en zullen slapend wachten

naar zonnelicht, naar lentekruid

en versche moederkrachten.

De voeren wiegen traag en trotsch

de wijde hofpoort binnen.

Hen zeegnen als een zegen Gods

zoovele huisgezinnen:

want morgen zal het kostbaar graan,

gemaaid nu, zonder leven,

als voedsel in de schuren staan

en hun het leven geven,

of zelf herleven in het zaad

[p. 165]

 

dat nieuwe korenaren

 

en levensbloei in overdaad

 

in de aarde weêr zal baren....

 

 

 

O goede God, die terwe geeft

 

niet enkel voor de monden,

 

maar Zelve in deze terwe leeft

 

en in de zielegronden,

 

we aanbidden U in al die pracht

 

en zien in spijs en zaden

 

een' beeltnis van Uw Liefdemacht

 

en Hare wonderdaden!

 

Lijk terwe groeidet, Gij, als kind,

 

vol gulden glans en stralen,

 

en de englen kwamen welgezind.

 

lijk vooglen, op U dalen;

 

en toen het volk Uw Liefdetaal

 

één stonde wilde aanhooren

 

verscheent Gij als een zegepraal

 

van rijpgeworden koren.

 

Dit duurde tot de maaier kwam

 

en Uwe Lichaamsleden,

 

lijk korenstalen, van den stam

 

ontrukte naar beneden.

 

Gedorschen werdt Gij en geplet,

 

geborgen in de schuren,

 

maar 't leven door Uw woord en wet,

 

bleef, spijts het sterven, duren;

 

en daaglijks, ja binst elken stond,

 

door sneeuw- en zonnedagen,

 

gaat Gij, lijk zaden in den grond,

 

't genadeleven dragen

 

of dalen, als gezegend Brood,

 

Gij zelf in zooveel zielen

 

die, stervend van den hongersnood,

 

in Uwe schuren knielen!...

 

 

 

O Terwevrucht, O Hostiekrans,

 

o Brood van 't eeuwig Leven,

[p. 166]

 

wil eeuwig ons Uw glorieglans,

 

Uw zaad, Uw voedsel geven!

Roeselare 1926.

Jos. Vanden Berghe.