Biekorf. Jaargang 32

Onuitgegeven gedicht van Guido Gezelle

Aansprake over tafel op de Gouden bruiloft van Heer N.N. en Vrouw N.N., gevierd te Kortrijk op den - Meie, 1894.

Wiste ik wat de blommen spreken
als zij kouten met malkaar,
seffens hadde ik honderd reken
vol van uwen lof te gaar,
vrome tuinman, die vol dagen
vol verdiensten heden hier
komt de jubelkroon te dragen
oude blommenhovenier.
't Dunkt mij, 'k hoor de lieve blommen,
de een na de andre opengaan
en bij ons aan tafel kommen,
die in uwe perken staan;
'k hoor ze, die in huis en hoven
daaglijks pronken hier en daar,

[p. 110]

 

luidkeels hunnen meester loven

 

die ze kweekt al vijftig jaar;

 

'k hoor ze zeggen: laat hem leven

 

langen tijd nog met zijn vrouw,

 

moge God hun voorspoed geven,

 

vrij van rampe en vrij van rouw!

 

Laat hun herte een blomme wezen,

 

breed gebloeid en schoon van kleur,

 

hooge op heuren stam gerezen,

 

vol van alderzoetsten geur;

 

Laat de zonne van hierboven,

 

niet te fel en niet te krank,

 

al dat groeit in hunne hoven

 

koestren heel hun leven lang;

 

laat ze kweeken en verkoopen

 

al dat goed is, al dat schoon,

 

dat eenieder kom geloopen

 

en betaal met milden loon

 

't werk dat uwe handen deden

 

zoo zorgvuldig vijftig jaar,

 

altijd voort in peis en vreden

 

met uw eerzaam wederpaar.

 

Dat is 't geen de blommen spreken

 

en vertellen onder een,

 

als zij 't hoofd te gare steken,

 

oude en nieuwe, groot en kleen;

 

En ik zeg het achter, Peter,

 

niet zoo schoon misschien maar toch,

 

'k meene 't, en 'k en kan niet beter,

 

leeft tot honderd jaar, en nog!