Biekorf. Jaargang 32

Oorsprong van de verschillige standen en staten onder Eva's kinderen

TOEN Adam en Eva uit het paradijs gejaagd wierden om hunne ongehoorzaamheid, aanveerdden en verdroegen zij hunne straffe uit geest van boetveerdigheid. Wanneer zij 's avonds moede en lam gewrocht te gare zaten en praatten over den last van het leven, eindigden zij altijd met dezelfde woorden: ‘wij hebben het verdiend, God is rechtveerdig’. Adam bebouwde de velden

[p. 62]

en bedrenkte ze met zijn zweet. Eva bezorgde het huishouden, kweekte zwijnen, schapen, kookte en brokte van 's morgens tot 's avonds, en al den tijd dien zij over had zat zij de wolle van hare schapen te spinnen. Allejare jonde God haar een kind en zoo kreeg zij met de jaren altijd maar meer en meer last en werk. Zij en kloeg nooit, maar zij sloeg hare oogen hemelwaard en zei: ‘Heere ik heb het verdiend; ondersteunt mijne krachten opdat ik niet en bezwijke’.

God had medelijden met die ongelukkigen, zoo jammerlijk bedrogen door den duivel. Hij had zijne voldoening in hunne goede gesteltenis, en zond eenen engel om Eva te boodschappen dat Hij haar een bezoek zou afleggen.

Als Eva die mare kreeg, was zij over van blijdschap; seffens begost zij met hare kinders het huis te schuren en te kuischen, tot dat alle huisgerief stond of hong te blinken. Er en was geen stoffeke meer noch in hoek, noch in kant, en als zij alles bezag was zij uiterst tevreden.

Dan riep zij hare kinders bij haar en verdeelde ze in twee benden. De schoonste, de beleefdste moesten bij haar blijven. Zij wiesch ze in een bad, kamde en krulde hun haar, kleedde ze in wit versch lijnwaad en leerde hun hoe zij hen gedragen moesten wanneer de Heer, hun God, in huis zou komen: hoe zij moesten op hunne knien vallen, hunne handen uitsteken, dan vouwen, op hun hoofd leggen en buigen tot tegen den grond, enz. enz. De andere kinders, min schoon alhoewel kloekgebouwd en gezond, moesten met hunne moeder mede, en ze verdook ze: het eerste in het hooi, het tweede in het strooi, het derde in den oven, het vierde in den kelder, het vijfde en het zesde in een wijnvat, het zevende en het achtste onder een bedde, het negenste en het tienste in de stallingen.

Als nu alles alzoo wel geschikt was, bekeek zij Adam en zei: ‘laat ons nu ons eigen eens opschikken’; en 't en leed al niet lang of zij stonden ook schoon gewasschen en gekamd op hun beste.

[p. 63]

't Docht Adam dat hij iets hoorde, hij deed de deure met een gerreken open en loerde door de splete. Hij zag ons Heere komen, verwittigde Eva en de kinders dia binnen waren, en allen hielden hen gereed,

Toen de Heer de deur open stak, vielen zij allen op hunne knien, groetten met hunne handen en bogen tot tegen den grond.

Ons Heere sprak en zijne stemme klonk zacht en zoete: Brave menschen, staat op. Moeder, dat zijn uwe kinders? Komt hier mijn lieve kleinen opdat ik u allen zegene.

De oudste kwam eerst en de Heer lei zijn hand op zijn hoofd. Gij zult keizer zijn, sprak Hij. Dan kwam de tweede: gij zult koning zijn. Tot den derden zei hij: gij zult graaf zijn. Tot den vierden: gij zult hertog zijn. Tot den vijfden: gij zult een dappere ridder zijn Tot den zesden: gij een wijze edelman. Tot den zevensten: gij een geleerde advokaat. Tot den achtsten: gij een sterrekundige en rekenaar. Tot den negensten: gij een machtige nijveraar. En gij, zei Hij tot den tiensten, een doorslepen handelaar.

Als Eva hoorde en zag hoe die goede God al haar kinders zoo milde zegende, haalde zij seffens hare andere kinders die zij weggedoken had.

- Komt zeere, riep zij, van uit het hooi, uit het strooi, uit den oven, uit den kelder, van onder het wijnvat, van onder bedde en van uit de stallingen.

Allen, rap gelijk de wind, kwamen bij hunne moeder geloopen. Haastig sprong zij van den eenen tot den anderen, borstelde ze wat, schikte hunne kleêren, schartelde hun haar wat effen en leerde hoe zij moesten voor den Heere verschijnen.

Wanneer zij binnen kwam met hare tien andere kinders glimlachte ons Heere, en zei: Vrouwe, dat zijn ook uwe kinders? laat ze maar een voor een bij mij komen opdat ik ze ook zegene.

Tot den eersten zei Hij: gij zult een landbouwer

[p. 64]

zijn. Tot den tweeden: gij zult wagenmaker zijn. Tot den derden: gij zult smid zijn. Tot den vierden: gij zult metser zijn. Tot den vijfden: gij zult timmerman zijn. Tot den zesden: gij zult kleêrmaker zijn. Tot den zevensten: gij zult voerman zijn Tot den achtsten: gij zult slachter zijn. Tot den negensten en den tiensten: gij zult goed zijn tot alle werken.

Als de Heer nu al Eva's kinders alzoo gezegend had, deed Hij teeken dat ze mochten buiten gaan; en na een laatsten knieval verlieten zij vol eerbied en dankbaarheid het huis.

Toen Adam en Eva nu alleene waren met hunnen Heer en God, Eva's moederherte was te machtig en zij viel op hare knien:

- Heere, bad zij, zij zijn allen mijne kinders en ik bemin ze allen even zeer, en daaruit ben ik bedroefd om Uwen zegen die zoo verschilt. Waarom, och Heer, en hebt Gij ze niet allen gelijk gezegend? Hebben zij U misdaan misschien? Wil mij dan straffen, ik wil boeten voor hen.

- Staat op, moeder, sprak de Heer, en zijne stemme was nog zoeter nu, ik versta u, uw moederherte heeft gesproken en schoone gesproken; maar luistert eens wel. Ik wil door u, en uwe kinders en hunne nageslachten, de wereld bevolken. Gij verstaat dat allen geen koningen, vorsten of ridders kunnen zijn. Er moet gezorgd worden voor bestier en leiders; maar ook voor voedsel, kleêren en al andere stoffelijke noodwendigheden. Daar moeten dus in 't menschdom zooveel standen en staten zijn als noodwendigheden. Maar weest gerust, in al die standen of staten kan men zijnen Heer en God getrouwig dienen. Zij moeten malkaar beminnen en ondersteunen als broeders, en in vrede en eendracht leven. Doen zij dat, dan zullen zij gelukkig zijn; de vrede en de voorspoed zullen heerschen op de wereld. Doen zij dat niet, komt er afgunstigheid, haat en nijd onder hen gelijk overtijd tusschen Kaïn en Abel, dan zullen er broedermoorden gebeuren, en die zonde zal om wrake

[p. 65]

roepen naar den hemel, mijn vloek en straffen zullen over de menschen nederdalen.

- O Heer, hoe wijs zijt Gij, en hoe goed en rechtveerdig. bad Eva, dat Uwe goddelijke wil geschiede. Mochten mijne kinders hen altijd schikken volgens Uwe wijze raadsbesluiten.

Jul. Leroy.