Biekorf. Jaargang 32

[p. 19]

Dooden Bezoek.

Beziet den zwarten stoet van levenden, die tijgen
naar 't doodenveld: hoe diep in rouw! hoe stil ze zwijgen
één dag op gansch een jaar! Beziet hoe hun getraan
bevochtigt hun begeurden zakdoek daar zij gaan!
Ze gaan. De klokke weent, de treurstoet trekt voorbij.
Ze leggen kransen op een stomme graf, en zij
ontlastend 't schijnverdriet, hun huicheltranen komen
hier storten, waardeloos als 't weenen van de boomen.
Geen echte treurnis, maar een krans van valsche bloemen
geen bede voor de ziel, maar een - zooals ze 't noemen, -
ontroerde hulde of een vaarwel! en dan elk vlucht
den stillen doodenakker, voor des levens blij gerucht.
Geen brekend hert! een kraam vol holle woorden;
geen hoop op later, noch verschiet op beter oorden,
niets als wat zwarte rouw die elk zoo geerne draagt;
't is nieuw en 't kleedt wel en... 't is alles wat men vraagt.

Komt trotsch verwaande boel! Komt dwaze wereld, legt
getuig'nis af van uwe krankheid, komt en zegt
het aan uzelf en zeg' 't u God: dat stof en asschen
geen zelfvergoding, trots noch overmoed en passen.

Zoo menig brandend woord in tranen hier gesproken
werd op den boord van 't graf gegeven en... gebroken;
zoo menig bloem verbloeid' hier, op een graf geplant,
sinds lang vergeten door de ontrouwe vriendenhand.
Dat's leven! en wat kunnen wij hem veel verwijten:
het leven dat zijn wij, en wie van ons zal smijten
op anderen de' eersten steen? Heeft de aard' hier niet gehoord,
gezworen bij een lijk, al menig ijdele klanken
als 't galmen van die klok daar uit de torenflanken;
hoe menig zwaren eed gezworen en verleerd
zoogauw wij van die kerkhofklucht zijn thuisgekeerd!

GYP.