Biekorf. Jaargang 32

[p. 15]

De Ganzenwachtster
(Vervolg van Biek. 1925, xxxi, 272).

NA veel dagen reizens zonder ander gevaarnissen kwam hij aan eene groote versterkte stad waar de koning woonde. Aan de poorte wierd hij door de wachten ondervraagd, en daar zijne antwoorden achterdocht verwekten, wierd hij onder goede hoede naar het paleis van den koning geleid.

De koning en de koninginne zaten op hun troon omringd van eene sterke wacht van hofjonkers.

De graaf vol angst viel op zijne knien en groette beleefd hunne hoogmogendheden.

Zij heetten hem op te staan en vroegen wie hij was en hoe hij daar aangekomen was.

Hij antwoordde dat hij van edelen bloede was en graaf van titel, en om verder niet lastig gevallen te zijn, reikte hij de koninginne zijn gouden doosje en gaf het haar in geschenke zeggende dat hij dat doosje ontvangen hadde van eene oude vrouw die een klein huizeke bewoonde in den bosch. De koninginne nam het doosje gretig aan en opende het. Nauwelijks had zij een oogslag op den inhoud geslegen of zij viel in bezwijming op haren zetel. De koning met de hofjonkers meenende dat de koninginne dood was, vermoord door den geur of zooiets dat uit dat gouden doosje gekomen was, sprongen toe en waren tewege den jongeling te binden. Maar de koninginne bekwam seffens en ziende dat zij den vreemdeling wilden mishandelen, sprak:

- En doet dien man geen kwaad want hij en heeft niets misdreven noch misdaan. Heer koning en gij mijne gelieven, wilt zoo goed zijn de zale te ontruimen en mij alleen te laten met hem; want ik moet hem in het geheim spreken.

Als zij nu alleen waren en de deuren op slot, kwam de koninginne van haren troon, nam den jongeling bij zijne twee handen en begon bitterlijk te weenen. Als zij wat beter was en gestild, sprak zij:

- Heer graaf, gij zijt van edele ouders bij dat gij zegt,

[p. 16]

gij moet mij op uw eerewoord beloven al wat ik u zeggen zal geheim te houden.

- Dat beloof ik, edele koninginne, antwoordde hij.

- Welnu, luistert dan, ik moet u mijn herte lossen. Er is op de wereld geen ongelukkiger moeder dan ik. Ik heb drie dochters begaafd en wel opgevoed; daarbij schoon en bevallig. Veel prinsen hebben den koning gepolst en gevraagd op wien zijne keus zou vallen. De jongste vergeleken bij de twee oudere was als de zonne bij de sterren. Zij was zoo wit als sneeuw, zoo rood als appelbloeien, hare oogen glinsterden als twee lieve sterrekens en als zij soms weende hare tranen waren kostelijke perels. Op zekeren dag riep de koning zijne drie dochters bij hem en zei: kinders, ik zal niet eeuwig blijven leven en gij zijt nu groot geworden. Vóór mijn sterven wil ik onder u mijn rijk verdeelen. Ik weet dat gij mij alle drie bemint, maar ik zou willen weten wie onder u mij meest bemint; en volgens de mate uwer liefde zal uw deellot zijn. Gij eerst mijne oudste, hoezeer bemint gij uwen ouden vader? spreekt rechtzinnig. - Vader, sprak de oudste, ik zie u zoo geerne als de schoonste bloem der aarde. - Vader, sprak de tweede, ik zie u zoo geerne als mijn schoonste kleed. - En gij, mijn engel, vroeg de koning, hoe lief hebt gij uwen vader?... De jongste kwam rood en dan wit; maar sprak niet. - Kom kind, gij moet spreken, hoe geerne ziet gij mij? - Ik weet het niet, vader, ik vinde niets waaraan ik mijne liefde kan vergelijken. - Gij moet iets zoeken, mijn liefste kind, gij moet toch ook iets zeggen. - Lieve vader, antwoordde de jongste na lange peinzens, de beste spijzen zijn smakeloos en fleeuwsch zonder zout, ik bemin u dus gelijk ik het zout bemin... Bij dat hooren verandert 's konings herte en hij springt in razernij op uit zijnen zetel. Ah! tierde hij, gij bemint mij gelijk zout, welnu ik zal u zout geven! Daarop verdeelde hij zijn rijk onder de twee oudste, en de jongste deed hij een zak met zout op haren rugge binden en door twee knechten geleiden verre-verre weg in een uitgestrekt woud. Gij kunt denken hoe ik met geheel het hof den koning te voete viel,

[p. 17]

en hoe we baden en smeekten; maar niets kon zijn herte verteeren. En dat ongelukkig kind vertrok verstooten en vervloekt door haren razenden vader. Geheel den weg bezaaide zij met edelgesteenten, want hare tranen waren perels. De edellieden en het volk raapten ze op en brachten ze mij om mij te troosten; maar niets noch niemand zal mijn moederherte kunnen genezen. Sedertdien kwijn ik weg, zonder troost en bijna zonder hoop haar nog weder te zien. De koning met de dagen betreurde zijne razernij en booze daad, en deed overal door de edele jonkers van zijn rijk zijn onschuldig kind opzoeken. Hij beloofde: haar tot vrouw te schenken aan dezen die ze wederbracht. Gij kunt denken hoe men zonder ophouden overal, verre en bij, gezocht heeft; maar 't was al vruchteloos, nievers geen spoor van mijn lief dochtertje, nievers, en 't is nu bijna drie jaar geleden... En vandaag edele graaf, als van God gezonden, geeft gij mij die doos met die perels. Nauwelijks vielen mijne oogen erop of ik zag dat het haar tranen waren, en ik was zoo geschokt dat ik van mijnzelven viel. Ik ben overtuigd dat die oude vrouwe die u dit dozeke met die perels gaf iets weet van mijn verloren lief kind. Laat ons seffens haar opzoeken; mijn hert is zoo gejaagd en ik heb een voorgevoel dat wij zullen gelukken. Och God! helpt ons, hebt medelijden met een arme moeder!

Daarop wierd de koning geroepen, en als hij hoorde wat de graaf verteld had miek hij seffens gereedschap om geheel dat uitgestrekt woud nauwkeurig te doorzoeken.

Na lang-en-verre gegaan te hebben kwamen zij aan den bosch; de graaf herkende de dreve die hij begaan hadde. Zij verdeelden hen in benden, en elke bende was voorzien van een jachthoorn. De jongeling nam een, en volgde de dreve: maar die dreven kruisten en spleten zoodanig dat hij niet wist of hij op goeden of slechten weg was. Op een dag, moede en afgemat lag hij tusschen de struiken wat uit te rusten, en toen hij half in slape was meende hij een geruchte te hooren; hij rechtte hem op, en kroop over handen en voeten, en zoo gerocht hij

[p. 18]

aan den zoom van het woud. Daar voor hem lag eene weide: maar hij bemerkte niets en strekte hem weder uit en sliep.

Intusschen zat het oud wijf in haar huizeke bij het vier en liet haar hoofd diep hangen alsof zij sliep, terwijl het meisje aan 't spinnen zat. Al met eens verschoot het meiske bij het zien van een overgrooten uil die tegen het vensterke vloog en met zijne groote ronde oogen naar binnen keek. Zij smeet een schruwel uit en riep: moederke, wat leelijke beest!

- Weest gerust, mijn dochterke, sprak zij, 't is een uil; hij zal noch kan u kwaad doen; integendeel misschien brengt hij goede mare. Scheidt maar uit van spinnen nu, en gaat met de ganzen naar de bronne.

Het meisje, gedwee en gehoorzaam, stond op en ging met de ganzen naar de bronne.

De dieren schenen blijde, sloegen hunne vlerken en schreeuwden kwek-kwek-kwek. De graaf schoot ervan wakker en loerde door de takken. Hij zag dat meisje nu en herkende ze seffens. Maar hij geloofde bijna zijne oogen niet: het meisje trok haren onzienden zwarten hoed af; en lange schoone blinkende stressen vielen over hare schouders en daalden tot aan hare voeten; zij bukte en wiesch haar aangezichte en 't was zoo wit als sneeuw; en 't meisje zoo schoon als een engel.

('t Vervolgt).

J. Leroy.