Biekorf. Jaargang 31

[p. 62]

Ouden bolaard⁽¹⁾

Boezemvriend van

gracht en wegel,

speelgenoot van zonne en wind,

staande vast in

't reit⁽²⁾ geworteld,

waar de puid zijn weunste vindt;

waar de paling

waar de snoeken

tusschen 't lisch hun ruste zoeken.

Hardgeknuist, en

dweers gebogen,

waar de jeudige pote⁽³⁾ rees,

houdt ge zorgzaam,

stil en taai nog,

't leven tusschen vel en vleesch. -

Kwam den tijd uw

herte uitbooren,

o die wonde 'n zal u stooren. -

Want uw herte

schonk u kracht, die

onverkracht in d'aders blijft,

kracht die 't haar nog

op twee koppen,

jong en vei de lucht indrijft;

kwispels die vol

blij verkwikken

vriendelijk met hun bladjes tikken. -

Streusche koppen,

lijfgetuigen

(1) Bolaard (bol=kop) = kopwulge, tronkwulge, waterwulge, kapwulge, pot (pote)wulge ook wulgekop, wulgetronk = knotwilg; - potuil (pote-uil), die geern in de potwulgen zit (Biek. 1923, 240).

(2) reit = groen kruid dat dicht en gesloten boven 't water groeit.

(3) pote = d'eerste groeistake die in den grond gezet wordt, en waaruit de pot-wulge, den bolaard, kan opwassen, om later gekapt te worden.

[p. 63]

 

van uw leven van uw leed,

 

zij die zagen

 

zij die voelden

 

wat den tijd uw hert misdeed;

 

twee getuigen van uw taaizijn,

 

van uw duldend vreedzaam fraaizijn.

 

 

 

O die wonde 'n

 

zal u stooren,

 

maar de zonne is 't!... met heur macht

 

pakt z' uw loof en

 

duwt 'et open

 

boven 't water van den gracht;

 

waar, beschaduwd,

 

onder 't gloeien

 

't laatste staalke staat te bloeien. -

 

 

 

Duwt 'et open

 

boven 't gers ook,

 

waar twee schapen, tegen-aan,

 

vreedzaam liggen,

 

goêloos⁽¹⁾ kijken,

 

half gevuld, en half voldaan;

 

waar ze naar hun

 

stalleke beiden,

 

kweernen⁽²⁾ en hun melk bereiden. -

 

 

 

Gave in uw ge-

 

kloven lijf nog,

 

rauwgerimpeld, breedgetopt,

 

wringt uw voeten

 

diepe in 't goor, en

 

houdt ze deugdelijk overzopt;

 

dekt ze, duikt ze

 

voor de droogte

 

nestelend in uw oeverhoogte. -

 

 

 

Voor de droogte,

 

waar de grond lijk

(1) Goêloos = kadullig; dutsachtig fraai (braaf).

(2) Kweernen of kwernen ook kwerlen, elders heikeren, heekeren, helkeren, hulkeren = herkauwen.

[p. 64]

 

krimpend kreunt, en berst en blaakt,

 

waar de tarwe,

 

waar de klaver

 

tenden kracht en groei geraakt;

 

waar, en met de

 

dood bevangen,

 

't kruideke laat zijn oorkes hangen. -

 

Schoort uw neschzijn

 

onder 't rietgroen,

 

want de zonne is er op uit,

 

op uw wortels,

 

op die schapen,

 

op 't verblijf van snoek en puid; -

 

akkerweelde en

 

zomerleven,

 

groeite en vreugd, 't moet al begeven. -

 

 

 

Met den avond

 

lonkt ge telkens

 

naar 't verdonkerend hemelrood,

 

en van verre

 

ziet ge, moedloos,

 

't eenzaam naderen van de Dood;

 

waar, verangst, de

 

landsche lieden

 

's nuchtends weer de zonne afspieden. -

 

 

 

Oosten, Westen,

 

Zuiden, Noorden,

 

laat de wolken langst uw wegen,

 

dondert, bliksemt,

 

scheurt de lucht, en

 

deur heur spleten brouwt ons regen;

 

komt den bolaards

 

loof besproeien,

 

komt den laaienden grond ontgloeien.

 

 

 

Breekt het grijnzen

 

van de zonne,

 

spaart den bolaard, bluscht den brand,

 

laaft het gersvlak

[p. 65]

 

van de weiden,

 

redt den opbrengst van ons land. -

 

Noorden, Zuiden,

 

Westen, Oosten,

 

dondertale zal ons troosten.

Nieuwcappelle, zomer van 1920.

A. Mervillie.