De ‘Pallifootedreve’
Boven (Biek. 1921, xxvii, 273·278, en 1922, xxviii,47) is er sprake geweest van 't oud Heerenhof van Becelaere met zijn omliggende bosschen.
Een boekendreve liep van 't oud Hof den Westen in, al Yper op, dwers alover den steenweg van Passchendaele. 't Eerste einde van die dreve, vanaan 't Hof totaan ‘de Pynt’ (vgl. boven 1921, xxvii, 274), was vóór den oorlog nog een schoone breê bane ingepakt in den keiweg naar Moorsleê. En 't ander einde der dreve, een stuk zandweg vanaan ‘de Pynt’ totaan Passchendaelesteenweg, lag lijk buiten gebruike en verwaarloosd. Welaan dit zandig einde, als ze 't me wel uiteengedaan hebben, heette de Pallifootedreve, liggende tusschen den ‘Hollebusch’ aan den linkeren kant, en de ‘Eierpanders’ en den ‘Kouter’ aan den rechteren kant
Een bevoegd man, aan wien ik uitleg vroeg over den zin van dat woord, ging voort op ‘Pallifoot-’ zooals de uitsprake luidt, en giste dat 't misschien kan geweest zijn een oude ‘balfoord-’ ‘balfaarddreve’ Er zijn stukken land geweest ‘aan balgvaard onderworpen’, en daarom ‘balfaard’ geheeten (vgl. KdF. Wdb. Topon. o. ‘Balfaert’, ‘Balchvoorden’, ‘Palfart’ of ‘Pré à Corvées’ in 't Waalsch). Balgvaard oorspronkelijk was lijflastelijk werk aan een Heere verschuldigd en dus onvergolden; stoffelijk gesproken alleszins een slag ‘corpus ad viam’, ‘corvée’, ‘karwei’ (iets dat in onze huidige verfranschte rechtsboeken ‘prestation personnelle’ zoude heeten). Op sommige dorpen, voor een algemeen werk, b.v. in 't aanvceren van keizel voor 't beleggen van wegen, bestaat nog heden dat iedere boer zijn deel óf moet doen óf moet doen-doen, als een last opgeleid door de ‘Wet’; of ookal: de menschen schikken iets zelf ondereen, neemt een keer het aanbrengen van steen voor 't zetten van een kerke, ze doen het ook zoo, al is 't nu vrijweg. Vrij, of op last, of ten dienste van Heeren, ‘balg-’ of lijflast alzoo, of later-
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd