Biekorf. Jaargang 30

Tijd

Tijd, die onbezield, en onbelichaamd,

sterker zijt als wat op aarde ooit

lichaam kreeg of zielkracht. -

Gij, die zonder garen wolken breit, en

op die wolken

stormen uitbroedt; -

[p. 2]

 

die de dagen doffelend doodduwt,

 

en de nachten langzaam wegsleept. -

 

- Tijd, die 't al bedwingt en loslaat,

 

't al vernielt en opbouwt;

 

roem doet glanzen, en zijn stralen

 

evelinge afknipt. -

 

- Gij, onhoorbaar en onzienbaar,

 

schouwend op u zelven, stil en stuur, of

 

trommelend ongenadig

 

over 't weifelen van de wereld,

 

roefelend deur malkaar en

 

stad en land, en koningsstoel en volksmacht. -

 

Gij die 't al bezeeuwt met ijdelheid, en

 

wikkend, met ne vasten einsel,

 

ongestoord, de zwaarte weegt van

 

al dat overschat wordt. -

 

Tijd, die tranen mengelt in de schale

 

van de vreugd, en honingdrupsel

 

leken laat op 't bitterzijn van

 

last en weedom, -

 

banen, lanen, dik bestrooiend

 

met de bloemen die ge wegblaast. -

 

Gij, die één-voor-één, de

 

wiegen boven 't graf zet,

 

en de graven, al de graven,

 

sleekt en uitvaagt,

 

dood en leven samenbindend

 

met uw snoer van eeuwen en van stonden. -

 

- Aldertraagst, en aldersnelst ook,

 

waar ge sluwert of voorbij spoedt,

 

jaren stapelend op dien hoop, dien

 

hoop van jaren,

 

immer hooger op dien berg, die

 

zonder voet en zonder top blijft; -

 

alles roerend en onroerbaar,

 

alles temmend en ontembaar. -

 

- Wever van 't verbeten,

 

die bij 't slingeren van de schietspoel,

 

trapt en trekt, en al ons doen, met

[p. 3]

 

schering en met inslag,

 

steekt en drijft tot waar het opwindt. -

 

- Gij waarop geen aardsch geweld ooit neêrkomt,

 

ongenaakbaar,

 

verre boven, verre buiten

 

al dat hindert. - Gij waarmede

 

't eindelooze aleene weg kan,

 

en wiens zijn, Gods eeuwigheid voor eeuwig,

 

grijpt en inzwelgt.

A. Mervillie.

Nieuwcappelle 1923.