Biekorf. Jaargang 29

Het kind van Maria

(Vervolg van bladz. 257).

Als zij wakker kwam was zij niet weinig bedroefd, gij kunt dat denken; al dat hemelsch geluk was als een droom verdwenen, en zij zat daar met haar gouden kleedje nog aan, verlaten en alleene; zij en zag niets anders zoo verre zij kijken kon als boomen, struiken en

[p. 274]

bramen. Nievers geen uitweg; ingesloten door dichte braamstruiken. De plaatse waar zij-zat, lag met eene dikke lage most bevloerd, en was nauwelijks eenige stappen lang en breed. Daar moest zij nu blijven en van honger sterven, meende zij, en zij stortte bittere tranen. De dag kwam en de zonne boorde met hare stralen door de kroonen van de boomen; en zij zag er vruchten hangen, en aan de bramen hongen beziën; zij kreeg honger en plukte ervan, at ze op en ze smaakten goed. Dat gaf haar een straalken hoop; maar toch zoo weinig. Zij zocht rond den boom en vond er een hol in, zij kroop binnen, en miek er met most een beddeken om te slapen.

Daar leefde zij nu, zoo ellendig en eenzaam; waar waren nu de engelkes haar speelmakkers? waar was nu die lekkere kost? Alles had zij verloren; en toch bleef haar herte van ijs en zij volherdde in hare koppigheid.

Zoo verliepen er weken, maanden en jaren, en zij en hadde geene andere spijs als de vruchten die van den boom vielen, en de braambeziën die zij vergaarde en spaarde om haar te voeden binst het wintergetij. Nooit hoorde zij eene menschenstem; maar dikwijls beefde zij van schrik en angst in haar hol als zij 's nachts het gehuil hoorde van de wilde bloeddorstige beesten die naar prooi en voedsel zochten.

Intusschen stukske voor stukske viel haar kleedje door de slete van haar lijf. Heur gouden haar groeide en hong van wederzijden van haar lichaam tot op hare voeten om haar te dekken en te verwarmen. Eindelijk was zij groot geworden en niettegenstaande haar mager voedsel tamelijk struisch; bijna gansche dagen zat zij aan den voet van den boom, met ingetrokken beenen, de ellebogen rustend op hare knien, en haar twee handjes bedekten haar gezichte.

Op zekeren dag dat zij daar alzoo zat in droevige gedachten verzonken, hoorde zij al met eens het geblaf van honden en een hoorngeschal in de verte. Zij verschoot en luisterde, blijde, op redding hopende. Zij wilde roepen om

[p. 275]

hulp, maar zij was stom en kon geene woorden uitbrengen. Zij rolde van droefheid en wanhoop op het most en weende bitterlijk.

De koning van de streke met een groot gevolg was op jacht in den bosch, en zijne honden hadden eenen hert gespeurd. Hij zat op een vurig peerd, stak den hoorn en stormde met zijne honden den hert achterna. Het beestje en zag geen uitkomen, sprong dweers door de bramen en viel uitgeput juist nevens Marietje die verschrikt opsprong. De koning wilde achter, maar onmogelijk; hij verloor den moed niet, trok zijn zweerd en baande eenen weg door de bramen, zoodat hij na wat werken, met zijne honden bij den uitgeputten hert gerochte.

Hoe stond hij verbaasd te kijken, toen hij naast het wild, dat meisje zag staan met gouden handen en geheel bedekt met heur hangend gouden haar. 't Was als eene hemelsche verschijning, hij en dacht aan den hert niet meer en sprak:

- Meisje, zegt, wie zijt gij?

Zij antwoordde niet.

- Meisje, van waar zijt gij? wat doet gij hier?

Geen antwoord, maar zij deed het haar van voor heur aangezicht en bezag hem, bevreesd en verlegen.

De koning zag nu dat zij ook een gouden wezen hadde waarin twee schoone oogen hem smeekend bezagen.

Hij was ervan aangedaan en zei: Meisje, weest niet bevreesd, ik zal u geen kwaad doen, integendeel, ik wil u hier uit den bosch verlossen en u meênemen naar mijn paleis, wilt gij?

Haar kopke knikte ja; en de koning vol blijdschap, nam ze en zette ze op zijn peerd, stak den hoorn, en toen geheel zijn gevolg bij hem kwam, vertelde hij zijne wonderbare gevaarnisse. De hert wierd gedood en opgeladen, en geheel de stoet trok welgezind met den nog blijderen koning naar zijn paleis.

Daar gekomen, wierd zij door kamermeiden rijke kleederen aangedaan, en zoo verscheen zij voor den koning en

[p. 276]

zijne hovelingen. Zij was zoo schoon als een engel uit den hemel; ongelukkiglijk was en bleef zij stom.

De koning desniettegenstaande besloot haar te nemen als vrouw, en zij wierd koningin, en al het volk vierde en feestte acht dagen lang den bruiloft van den koning met de gouden koninginne.

Een jaar nadien schonk de Heer haar een meisje, als een engelke zoo lief, en als zij daar alleen op haar kamerke zat met haar kindje, verscheen Maria hare hemelsche Moeder en zei:

- Marietje, als gij de waarheid niet en zegt, draag ik uw kindje meê; zegt nu eens, hebt gij met dat klein sloterke de verboden deure niet opengedaan?

De koninginne schudde koppig het hoofd en 't was: neen.

De verschijning verdween en 't kindje was weg.

's Morgens en was er van niets anders geen spraak, de tongen gingen los en daar waren er velen die durfden zeggen luidop: ‘De koninginne heeft haar eigen kind opgeëten, 't is eene menscheneetster, zij moet sterven’; maar de koning had ze zoo lief, hij kon dat niet gelooven en zij bleef gespaard.

Een jaar nadien verleende de goede God haar nog een meisje, en zij was vol vreugde en de koning niet min.

Maar binst den nacht als zij met haar kindje nog eens alleene zat, verscheen de Moeder Gods wederom, bezag haar vol goedheid en sprak:

- Marietje, mijn ongelukkig kind, zegt nu toch de waarheid, of ik zal uw tweede kind ook meênemen; hebt gij met dat klein gouden sloterke de verboden deure niet opengedaan?

Nog eens even hardnekkig in haar koppigheid, schudde zij haar kopken en 't was wederom: neen.

Maria nam haar tweede meisje meê en verdween.

's Anderendaags 's morgens, was 't een geschreeuw en getier door geheel het koninklijk hof, en al het volk der hoofdstad riep: ‘De vreemde koningin is een menschen-

[p. 277]

eetster, zij heeft haar tweede kind ook opgeëten; ter dood! ter dood’!

De koning en kon dat nog eens niet gelooven, en hij en wilde naar het getier niet luisteren en spaarde wederom zijne vrouwe.

Gewillig een jaar nadien verleende de Heer haar wederom een kindje, en van dezen keer was 't een frissche zoon.

Terwijl zij nog eens alleene op hare kamer was, verscheen Onze Lieve Vrouwe wederom en vroeg:

- Marietje bedenkt u toch wel, hebt gij met dat klein sloterke de gouden deur niet opengedaan van de verbodene zale? Als gij de waarheid niet en zegt, neem ik ook uw derde kindje meê.

En wie zou dat kunnen gelooven, haar herte bleef hard en koud als ijs en haar kopke schudde een derde maal: neen.

Maria nam dat zoontje ook meê en verdween.

's Anderendaags 's morgens, als men hoorde dat haar zoontje, dat moeste de troonopvolger worden, ook verdwenen was, huilde het volk voor 't paleis van den koning en eischte met wreede gebaren de dood der koningin. Zij moest levende verbrand worden, zoo sprak de wet, en zij riepen: ‘naar den brandstapel met die menscheneetster’!

De koning, dezen keer geloofde dat zijne vrouwe waarlijk zulke wreedheden bedreven hadde en hare drie kinders had opgeëten; hij stemde toe en gebood dat zij, naar de wet, levende verbrand zoude worden.

Het volk blijde eindelijk verhoord te zijn, bracht hout aan, en, boven op eenen berg bosschen en persen, plantte men eenen dikken paal waaraan de ongelukkige koninginne gebonden wierd.

De koning bleef in zijn paleis en weende; want hij beminde zijne vrouwe nog, niettegenstaande al het gebeurde.

De vlammen laaiden weldra, en de koningin als eene doode zoo bleek stond te midden den rook. Het vuur nam toe en 't zal welhaast gedaan zijn met haar. Al met eens verschijnt hare hemelsche Moeder met haar zoontje op

[p. 278]

den arm en de twee meisjes die hangen aan haar lang schitterend kleed.

- Marietje, mijn lief kind, sprak zij nog eens: zegt toch de waarheid of 't zal slecht eindigen met u. Hebt gij de deur niet opengedaan van de verboden zale?

De koninginne was reeds nauw ingesloten door de laaiende vlammen, haar ijskoud herte smolt en zij kreeg berouw; en met hare betraande oogen hare goede Moeder en hare kindertjes beziende, knikte zij dezen keer: ja.

En, o wonder, nauwelijks hadde zij ja geknikt of daar viel zoo een geweldige plasregen dat het vuur uitdoofde; en als het ophield van regenen was de verschijning verdwenen; en het volk, eerst verwonderd en dan vol vreugde, zag de koninginne ginder hoog aan den paal met hare kinders alle drie springlevend. Nu was 't geen gehuil meer; maar blij gejuich. In korte stonden wierd de koninginne verlost en te midden het jubelende volk naar het koninklijk paleis geleid.

Gij kunt denken hoe blij de koning was, toen hij zijne lieve vrouwe met de drie kinders wederzag.

Dit wonder wilde hij vieren, en een maand lang was 't al fooien en feesten dat men zag in geheel zijn land.

Nog veel jaren leefden zij gelukkig tegâre, tot dat de dood den eenen na den anderen meênam en nooit meer wedergaf.

J. Leroy.