Biekorf. Jaargang 29

Op het Koerken

D'oude woonsten, op het koerken,
stonden met hun gevelwand
in het laatste straalgespeier
van den weidschen westerbrand.

Ieder ruitjen, dat als voormaals
in een looden raamken zat,
glariede in de navondverven,
prachtig lijk een gouden blad.

Voor elk deurken was een vrouwken
bezig nog, met vaardig' hand,
over 't gladde spelwerkkussen,
aan een ende brugschen kant.

[p. 132]

 

Allen, op hun streuvelharen,

 

met de wijde binders luts

 

langs hun magre rimpelkaken,

 

droegen 'n witte pijpemuts.

 

 

 

Op hun rugge die omhooge

 

bultte, lijk een open boek,

 

vol met roode en roze tinten,

 

blonk een fijne neteldoek.

 

 

 

't Rinkelde uit een kloosterklokske,

 

door de locht een Bedeklop,

 

en de vronwkes rezen aanstonds

 

van hun biezen stoelkes op!

 

 

 

Stille viel 't geklik der kloskes

 

en de vrouwkes, zedig zoet,

 

handen saâm en hoofd gebogen,

 

baden stil den Wees Gegroet.

J.I.