Biekorf. Jaargang 29

[p. 102]

Jongzijn - oudzijn.

‘Junior fui, etenim senui’
(Ps. of Harpzang 36).

Jongzijn, jongzijn, droom van 't menschdom,
weelde van 't genietend leven,
laaigestraal deur geest en herte,
zevenverwig opgenomen
in het breekglas
van de ziele. -
- Jongzijn, jongzijn, sterk- en blijzijn,
tijd waarop de wereld lacht, en
zelve monkelen
op den blank en 't klatergoud van
al dat wiegelt,
al dat wenkt en aantrekt. -
- Jongzijn,... en geen ruimte schattend
bij zijn stijgen naar omhooge;
jongzijn,... en geen diepte peilend
bij zijn duikelen naar omleege;
willen - weten - werken -
vleugelen in Gods gaven,
vriendschap krijgen, vriendschap jonnen,
edelmoedig, onberekend,
hopen,... en voor vast aanveerden
wat onvast is, en begeeft eens:
dat is jongzijn.

d'Oogen die Gods licht opdronken
lijk de zee doet,
d'oogen waar de ziele in schong, en
't herte in gloeide,
waar de wereld in- en uittrok,
o die oogen,
traagzaam traagzaam aan 't versterven,
zien van verre 't zwart gestriep al
van hun laatste toegaan. -
- d'Ooren, waar in donkere gangen,
't zoetst gevezel zijnen weg vond,
d'ooren kranken;

[p. 103]

 

al dat stemme is of geluid geeft,

 

al dat ruischt of zingt, 'n

 

jaagt niet meer, zoo vlugge en vrij, zijn

 

zinderen deur die holten. -

 

- Op dat breed en effen voorhoofd

 

nokt den tijd zijn looze draden;

 

in dat breiwerk

 

stropt de wille, stropt de geest soms,

 

en daarover hangt 't geheugen

 

aan de stange van zijn oorkracht,

 

waait en vendelt lijk nen doek... nen

 

doek die vroom is, maar verslijt toch. -

 

- En die tanden,

 

't lief versier, de blanke wacht van

 

mond en lippen,

 

ook die tanden, moê van staan, ze

 

geven 't op, en beenderen weg, of

 

bloên en kraken

 

onder 't vreeslijk staalgeprangsel

 

dat ze grijpt en meêdoet;

 

ei! geluk nog

 

voor die kan de wacht vernieuwen. -

 

- Hand en voeten zoeken steun, en

 

lijf en geest begeren ruste. -

 

- 't Herte drijft met half geweld zijn

 

lauw besproeien

 

deur de lanen, van zijn erfgoed. -

 

- 't Machtig hoofdhaar

 

heerlijk eens in al zijn groeipracht,

 

't worstelt nog, en

 

lijk de loovers op den boomtop,

 

lost en valt het

 

met den roem van vroeger dagen;

 

wat nog stand houdt,

 

dient tot laatsten bloei van 't leven,

 

zochte krans van

 

eerbiedweerdig witzijn. -

 

- Deur de jaren

 

slaan de beelden van de vrienden

 

die verdwijnen;

[p. 104]

 

bij die beelden wikkelen namen

 

die ge ziet, en niet 'n hoort meer;

 

in die namen vaart er licht dat

 

openspringt en weêrom toeluikt. -

 

- O 't gevoel van smoor die opkomt,

 

smoor die uitbreedt,

 

over al dat weg en deure is;

 

't zwijgen wordt lijk

 

spreken met de dooden,

 

onder 't wemelen, onder 't doen van

 

nieuwe menschen,

 

nieuwe... waar de nieuwte al af is. -

 

- Senui... Senui... 't oudzijn is daar,

 

met zijn uitzicht op 't verleden,

 

met zijn vast en rustig schouwen

 

over 't woelen van de wereld;

 

't oudzijn is daar,

 

't oudzijn dat ons 't leven leert, met

 

al de schoonheid, al 't begoochelen

 

van ons jongzijn.

 

 

 

Telt de staken langs de bane:

 

komt ge, mensch, tot zeven tientjes⁽¹⁾

 

o belooft u;

 

zijt en blijft ge

 

taaigeleest, en kloekgelongerd,

 

't achtste tientje kan nog deugddoen;

 

stapt ge verder,

 

uwen tert 'n is geen gaan meer,

 

sukkelen heet 'et,

 

duwen, duwen naar den endzoom. -

 

- Labor, dolor,⁽¹⁾ last en lijden,

 

worden uw getrouwste maten,

 

d'alderlaatste die nog meêgaan. -

 

Labor dolor

 

brengen 't slot, of liever, neen, z'ont-

(1) Dies annorum nostrorum in ipsis, Septuaginta anni; si autem in potentatibus, octoginta anni: et amplius eorum, labor et dolor. (Harpzang 89).

(1) Dies annorum nostrorum in ipsis, Septuaginta anni; si autem in potentatibus, octoginta anni: et amplius eorum, labor et dolor. (Harpzang 89).

[p. 105]

 

sluiten 't schemerend morgenrood, den

 

dageraad van 't eeuwig jongzijn,

 

in den glans en in 't volmaakt zijn

 

van Gods Wezen.

A. Mervillie.

Nieuwcappelle IV-1923.