Biekorf. Jaargang 28

Hugo Verriest †

Met ons hulde
een laatsten groet

Aan ons blad heeft hij nietveel medegewerkt: in den duik, dikwijls een goed woord, en 't was nagenoeg al.

Maar waarààn heeft hij werkelijk medegewerkt?... En nochtans, eigenlijk in àlle werken zat hij, daar hij zat in de werkers, in zoo een in zoo allen.

H. Verriest was niet als het snak van een voer, als een roer van een schip, niet als een klinkend bevel van een leidsman, noch als een zweepslag die ronkte aan onze ooren. Hij was niet een steun of een stut. Hij deed niet een zake vooruitgaan. Hij was niet een man om ermede een werk aan te vangen. Hij was eer als een geest wenk, gewaai in de lucht, een veiheid die woei omendom en die ons allen verkwikte. Hij was onze verkwikking zelve geworden. Hij was geworden een levende straal, een levend geprikkel tot vreugdig gedurf; als één aangrijpende lach van hope en betrouwen. Men zag hem geren aan: als een beeld van onstoorbaar geniet, als een eeuwig staande bewijs van de macht van 't geloof-in-'t gelukken, als de verlichaamde onroerbaarheid zelve van het immer ondelgbare goede. Wanneer dan ons blik, moegekeken op hem - ons blik die trouwens hier niet eeuwig kan kijken -, eens een stondeke toelook om zijn indruk binnen vaste te zetten, dan hòòrden we hem nog, hem, of liever zijn stemme, 't geluid van zijn stemme, 't gestreel van de vleiende klanken ervan die verder nog hielpen, door hun zwierig gezinder, om 't ingedronken genot aldoor heel ons gezenuw in wikkel te brengen.

[p. 250]

Sommigen schaften: ‘met H. Verriest is 't altoos hetzelfde’! Maar wis! Rechts daardoor was hij H. Verriest. En, omdat hij nooit en veranderde, hoe onder hij werd hoe meer overtuigend uitscheen in hem, dat een enkel eenvoudig vertrouwen in 't goede nimmer een mensche verzwakt maar hem immer verjeugdigt. Onvlaamsche lieden, heeren van hooge, zoowel als mindere menschen, stonden vergaapt op dat kwik van dat wezen; maar wij daarenboven, wij die 't doel van zijn daden, ‘'t herleven van Vlaanderen’ meebedroomden met hem, we liepen hem toe als naar een gestadigen kwelm van geestdrift, als naar de onuitputbare bron daar wij immer onzen dorst naar eeuwig hetzelfde vermochten te lesschen.

Wij de jongere gasten - ‘te jong nog’ - we waren trotsch over hem, omdat hij vooruitkwam voor ons, en omdat hij - hij die oud genoeg was! - zijn veel oudere wezen liet gelden, zoo kunstig zoo heerlijk dannog, voor dat van ons allen.

Zijn alsan-luimig gemoed, omglimd met de rijpheid zijner haren en jaren, zijn opgaande zege was de onze.

Waaruit is die mensch zoo geworden?

Hijzelf stond er soms om verwonderd.

Hij is 't, hoorden en lazen we dikwijls, die Gezelle en Westvlaanderen 't land-door en in Holland deed kennen. 't Is mogelijk. Maar is het aleens niet eer dank aan Gezelle en den Westvlaamschen strijd, dat Verriest Verriest is bedegen, aan Gezelle en den Westvlaamschen strijd eenerzijds, en ja ook anderzijds aan onzen praatlievenden tijd? Gezelle en West-Vlaanderen waren eens als de ware, 't verkoopgoed; en nu kwam de tijd dat de menschen hun koopgoed, hun ware, wilden thuisgebracht zien, dat ze bekout wilden worden; en Verriest die de gave en den drift had van 't woord - door God hem gegeven en waarmee hij toch ook zijn hemel moest winnen - Verriest lei zijn kunst eraantoe om die ware overal aan den man te gaan brengen, en hij bleek aan dat werk uitstekend verdienstelijk.

[p. 251]

Uit Deerlijk geboortig, hij was Westvlaming en geen; scheen hierom niet vreemde aan de vreemden, en had, aan een anderen kant, van Westvlaanderen den eenvoud, den smaak, en 't gevoel van zwier en van deuning.

Hij kost dus.

Daarbij kwam dat hij dorst, dat hij wilde, en volherdde.

Hij volbracht en gelukte.

We 'n gaan wellicht nooit geen tweeden Verriest nietmeer hebben.

Hem onzen dank, onze hulde

... en vooral een goed gebed voor zijn ziele.

R.I.P.