't Eene was van een Becelaerenare die, toen hij nog kind was, eens met zijn mond aan te tote van den ziedenden moor had getrokken, ‘en, zei hij, zi' 't was al sterre da' 'k zag, 'k had heel mijn Zwelger verbrand!’
't Andere van een Bruggeling, ook een ongeleerd man, die bij 't verorberen-tewege van een potje gloeiende koffij, ‘ho, zei, 't is van pas-op, ge zoudt er uw Klappertje aan verbranden!’
Waren roeper, kakelaar, zwelger en klapper elk van zijn leven maar één keer gebruikt geweest, 't ware nochtans al viermaal hetzelfde taalversekijnsel, waarop kon gesteund om verdietschingen te vinden.
L.D.W.
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd
