Biekorf. Jaargang 27

[p. 98]

Spokedingen

Nooit vergeten den dag te noemen

En eerst en vooral, toen ik zei tegen Seventje:

- Seventje, zijn er nog van die spoketoeren?

- 't Is vandage Dijsendag, zou 'k denken, zei Seventje.

- Ja 't. Waarom vraag'-je dat?

- Omdat, zei Seventje, men noch van spoken noch van tooveressen mag klappen als men den dag niet genoemd heeft. Of anders zouden ze 's nachts komen aan uwe teen trekken of alles overhoop smijten. 'k Heb dit geweten, zei Seventje, met den De'en en den Gunten!

Van de brandende keerse

Waar gebeurd, vertelde Seventje. Op de hofsteê waar dat Sarel Cleide altijd gewoond heeft en waar dat Irma Cludde nu onlangs ingetrouwd is... 't kwam daar altijd een brandende keerse staan op de balie. De boer gebaarde van Ko; maar de boerinne die 't zag als ze 't hennekot ging sluiten, kluttertandde van de danige vreeze, en al hakkelend zei ze op een keer tegen den grooteknecht: ‘Seppen, zei ze, kijk' dààr!’

- Goed voor de hazen, boerinne. Ze komen er tavond bij spelen; en dan gaan wij er maar een keer in blazen.

- Als 't u belieft, neen jongen, zei ze, dat niet! Maar, kunt gij heur uitblazen, 'k geef u zondage...

- Seffens! Seppen zou hier, en Seppen zou daar.

En hij, daarnaartoe! Al brommend en wreeddoende om hem stout te gebaren... Hij blaasde 't ding uit, en doef! hij dopte 't dan in zijn koffer. Alzoo iederen dag dat 't gebeurde. Dat ging wel voor de eerste dagen...

Maar op een keer, in den nacht, begon er zulk eendelijk geruchte te zijn in dien koffer, dat Seppen erbij lag te schudden en te zweeten van schrik. En lezen deed hij, aan al de heiligen dien hij kende, aan heiligen ook die hij uitvond, biddend om hulpe en om bijstand, gelijk van waar dat 't mocht komen. Als 't geruchte verstild was, Seppen

[p. 99]

peisde: ‘ze zijn het daar moe’... en hij, uit zijn bedde, en te vierklauwe weg naar den pastor's, die daar dan enthoevecl gebeden kwam over doen. En 't stilde alzoo geheel. En 't was uit.

Maar: ‘Seppen, heeft dan de Pastor gezeid, pakt de keerse, en ontsteekt ze, en zet ze nu weêr op de balie... En ternaasten, laat alles gerust’.

Van 'n tooveresseronde

- Dat zijn ronden, zei Seventje, die men dikwijls ziet in de bilken, alzoo op een wijdte van drie roên, drie roên van 't een einde naar 't ander, en waar de tooveressen 's nachts komen dansen. Te Meie toogen die ronden heel groen en 't binnenste grauw. Maar in Juni zijn de ronden grauw en 't binnenste groen!

Zoo, nu entwat, zei Seventje, van mijn bloedeigen overgrootvader.

Mijn overgrootvader was speelman, en ging met zijn viole 't land door, overal waar dat bij gevraagd werd. Zoo (vader zaliger - God wille zijn ziele - heeft het wel honderd keeren verteld) hij kwam alzoo een keer van Brugge op een avond. 't Was van een trouwfeeste entwaar; en stap-en-half nu naar huis.

Hij 'n was al niet verre meer van tzijnent, en hij ging tewege door den ossenbilk gaan van zijn boer, als hij daar al met een keer... wat? entwat ziet! 't Was lijk een wippen en springen! Hij 'n was geen benauwderik! En, rechte daarnaartoe. 't Waren verdezie ai vrouwmenschen die daar aan 't dansen waren in een ronde. Toen zij hem zagen, 't viel stil. Ze gingen drie stappen achteruit; en de grootste uit de bende stak dan een stokje in de lucht, en ze smeet lijk een klein schruweltjen uit. Dat stokje zal een tooverstokje geweest zijn, meende mijn overgrootvader... want peist! Ineens stond er nu dààr een prachtig kasteel. Al in 't goud en in 't zilver. Eu terzelfdertijde 't was feeste daarbinnen: ze zongen en orgelden en dansten dat 't schaûwe gaf.

[p. 100]

Mijn overgrootvader peisde dan: ‘'k Zou daar wel een keer binnen gaan... Brodde is brodde zei Conneit!’ en hij binnen! Maar welgekomen dat hij was! Ze bogen voor hem neer tot tegen den grond. Hij viel dan maar seffens aan 't spelen, en zij dansten van 't vaderland weg. Daarachter kroop men aan tafel om te eten - van 't beste uit. En men klapte en vertelde met hem, lijk eigen. Hij dacht dat hij thuiswas, en hij kakelde mee. (Hij 'n had eigenlijk op zijn tonge niet getorden, en had een goê blad geëerfd van zijn moeder). Ongelukkiglijk, in zijn klappen zei hij onbedacht zoo: ‘ei da', magere da', geef' een keer 't zout over...’ en kletse! al met een keer, in een oogpink de leute was gehouden: alles was weg, en hij, hij zat schoone neer in het gras. Had hij ook nog gezwegen van zout! Want men 'n mag bij zulke dingen nooit klappen van zout.

Hij zat hij dus dààr in het gras. Hij had nog zijn glas bij, dat hij juist in zijn hand had daareven, en toen hij het wel ging bekijken, 't was 'tzelfste waaruit hij in Brugge had gedronken. Hij snakte hem op, zette toe, en kwam thuis, ... en hij vond zijn viole in zijn bedde!

Wat zeg'-je?

R. Van Clythem.

(Gehoord te Uytkerke van een tamelijk geleerd ventje uit 't geboerte).