Biekorf. Jaargang 25

Miskende kunst

IN de onderaardsche krocht van 't kunstig praalgebouw,
beloken in 't gelend van ijzervaste staven,
verdoofd, verdonkermaand, een tweede werf begraven
ligt Jan van Dadizeele in eeuwgen doodenrouw.

[p. 184]

 

Door de enge vensterpleet komt schaars een lichtstraal schijnen,

 

toch, 't kunstig graf herleeft in al zijn kunstige lijnen.

 

De stormhoed op zijn hoofd, terzij het ridderstaal,

 

de marmer ridder spreekt nu nog zijn riddertaal.

 

 

 

En zij aan zij, rust de eedle vrouw langs ruwe wanden

 

met heur lang bedesnoer, en heur gevouwen handen.

 

Een trouwe hazewind steunt 't lijf der trouwe gade.

 

Den ridder draagt een leeuw die borg spreekt voor zijn daden.

 

Hoe ver zijt gij, o kunst en nieuwe tempelpracht,

 

van dit oudtijdsche stuk verdonkerd in dien nacht?

Horand.