Biekorf. Jaargang 23

Waterdruppelen

KINDREN van de zon en 't water,

stijgend uit den schoot der waatren,

rijst gij, ongezien, omhooge
naar de gouden zon, uw vader,
onweerstaanbaar aangetrokken
door zijn stralend-war me liefde!
Duizenden, millioenen stofjes,
smachtend al naar 't zelfde doeleind,
draagt en schraagt ge en heft elkander
- vruchloos, ach! - ten hoogen hemel.
Vruchtloos jaagt u 't fel begeeren
te allerwegen rond door 't luchtruim;
zoekend waar ge de echte baan vindt
tot de zon, uw grooten vader;
vruchtloos smeekt ge in witte wimpels
biddend op het blauw der luchten;
vruchtloos klaagt ge pijnverwringend
onder 't slaan der windenvuisten;
vruchtloos woedt ge in 't donderbuischen,
zwaait ge uw scherpe bliksemzweerden:
machtloos moet ge 't stijgen staken!...
En helaas! steeds nieuwe broertjes
stijgen uit den schoot der wateren,
komen aan op windenwagens,
klampen zich vol wanhoop, aan uw
zijden, lijk een drenkling vastklampt
- dom-noodlottig - aan zijn redder,

[p. 64]

 

tot ze beiden droef verdrinken!

 

Weenend stort ge neer op aarde,

 

om welhaast weer op te stijgen,

 

weer te zuchten, weer te vallen!...

 

Ach! zoo hunkren ons verlangens

 

naar volkomen levensvreugde

 

immer onvermoeibaar opwaarts

 

uit den diepen schoot der zielen!

 

Ach! zoo vallen ze immer neder

 

weenend hun ontgoochlingstranen,

 

stijgend weer, om weer te vallen....

Arm. Van Veerdegem