Biekorf. Jaargang 22

[p. III]

[Bijblad]

Een Woord Vooraf.

In de volgende bladzijden heeft schrijver dezes getracht eene zooveel mogelijk ontledende, samenvattende, vergelijkende en beoordeelende studie te geven over de heden nog tegen elkander strijdende gedachten nopens het aantenemen of te verwerpen gebruik der Grieksclie dichtmaten in onze Nederlandsche literatuur.

Geenszins heeft hij de verwaandheid te gelooven het laatste woord over dat nog immer in geschil zijnde vraagpunt gesproken te hebben, maar hij durft zich met de hope vleien, op de baan die tot de vereffening van dit geschil geleidt een paar bescheiden stappen te hebben gezet en tevens te hebben doen gevoelen dat - wil men de theorie der dichtkunde wezenlijk vooruithelpen, men die nader dan tot heden gedaan werd bij de muziekleer hoeft te brengen, daar muziek en poëzie, tweelingzusters, in den grond op de zelfde princiepen berusten en bezwaarlijk van elkander kunnen gescheiden worden.

Hij acht het dus niet ongelegen, hier het plan dat hem vóor oogen stond in een paar woorden uiteen te zetten, met de voorafgaande bemerking dat hij de zaak niet in hare kleine bijzonderheden (die tot een leerboek over prosodie of over metriek behooren), maar alleen in hare groote, breede omtrekken beschouwd heeft.

Het steunpunt vanwaar hij is uitgegaan, is de Rhythmus, die eigen is aan alle de ‘bewegelijke’ of ‘handelende’ kunsten, waartoe ook de dichtkunst behoort. - Dit princiep, als grondsteen dier kunsten aangenomen, op welke wijze wordt het in de poëzie belichaamd?... Door stemdruk en sylbenduur, d.i. accent en quantiteit. - Hebben wij,

[p. IV]

Nederlanders, beî die elementen der spraakbeweging? Indien ja, dan staan wij op éene lijn met de Grieken en de Latijnen en hebben al het noodige om met ònze taal te verrichten wat die volkeren met de hunne verrichteden.- Maar, zoodoende, kweeken wij goen vreemde planten op een bodem die voor haar niet geschikt is?... Een overzicht der Grieksche versmaten, met de onze vergeleken, beantwoordt aan die vraag en, valt die beantwoording ontkennend uit, dan rijst er eene andere - een dubbele-, namelijk welke de oorzaken zijn die tot nog toe het algemeen aannemen dier verssoorten bij ons in den weg stonden, en of wij, ja dan neen, er belang bij hebben die belemmerende oorzaken te weren.

Schrijver kome er van nu af rond voor uit, dat hij van het toestemmend antwoord op dit laatste punt innig overtuigd is; en die overtuiging is het die hem de pen in de hand gaf, met de vaste hoop dat hij iets moge bijdragen tot den vooruitgang en den bloei der hem aan het hart liggende Nederlandsche poëzie.

E.v.O.