Biekorf. Jaargang 22

Eene Luchtreis
(Vervolg van bladz. 256.)

IK had een oogenblik eene wondere sensatie alsof ik omhoog viel naar een bodemlooze diepte, met eene verkilling van mijn hart en pijnlijk asemhalen als neep eene onzichtbare hand mij de keel toe, en onmiddellijk daarna stuwde mijn bloed eene nieuwe warmte door mijn leden en naar mijn hoofd en ik herkreeg mijn heldenmoed van bourgogne. Wel hield ik mij vast aan het schuitje geklampt, maar ik dierf naar beneden zien, eerst in de schuinte en dan loodrecht zonder duizelen. De markt geleek een mierennest en de stad een maquette waaaboven ik dreef met al de voldaanheid van een burger die eene wedding gewonnen heeft en half-zat is.

Frisch was de fijne blauwe lucht daarboven, frisch als versch fonteinwater en ik dronk die overmoedig als een arend in eene ongekende vrijheid, buiten de steenen huizen, ginds omhoog.

Ik wou eene sigaar aansteken.

- Niet rooken! gebood mijn gezel.

Dat bevel, koud en stootend als eene hangkaart in een spoorwegstation deed mijnen hoogmoed terugkrimpen onder zijn slekhuisje, en ik zag naar mijn gezel die men mij gepresenteerd had, maar ik was toen zoo gansch uit mijn

[p. 267]

lood geslagen dat ik hem niets eens goed bekeken had. 't Was een kalme man, mager als een doodskop, met glinsterende oogen. Hij scheen zich om mij niet te bekommeren en hield de blikken op zijn ballon, of in de ruimte onder of rondom ons. Nu en dan ontschoten enkele woorden zijn mond als antwoord op mijn gebabbel; 't waren kort afgebeten frasen op een toon van commando die mij vrees en toch vertrouwen aanjoeg. Zoo vaarden wij lange.

- 800 meters!... Westwaard!... Wat later: 80 per uur!...

Achter ons was de lucht volgeschoten met grauwe wolken die ons gauw inhaalden. Het docht me dat mijn gezel almeteens zeer bleek werd en dat wij daalden; maar de luchtvaarder wierp gedurig ballast uit en de luchtbol klom weer in de grauwte daar we nu voorgoed ingedompeld bleven. Zwoel was de lucht geworden en ik zweette van de warmte maar meest nog van benauwdheid want ik werd gewaar dat iets haperde aan ons luchtschip en.... westwaard ligt de noordzee dacht ik.

Schielijk schoot eene lichtslang vlak boven ons door de misten in een dondergedreun, reuzenschaterlach van het heelal om die twee verwaande krieldiertjes in hun nootschelpje, schokte grof-daverend in 't ronde, dommelde dof even weg, en brulde dan weer zijn vervaarlijke leute naar alle einders, waar ze verloren rimpelde in 't wijde. Links en rechts nu kruistten elektrieke schichten; eene hel van vuur met slag op slag van bommen als in een belegering, zoo vreeslijk schoon dat mijn hart voorzeker geen marbeltje groot meer was.

- Dalen! Dalen! gilde ik.

- Men daalt! Kijk beneden! riep mijn gezel boos.

Wij waren uit de misten gegleden scheen het, want ginds diep zag ik eene grijze vlakte, een smoor die op het land lag meende ik, en al woedde het onweer boven ons voort, en gierde de wind akelig in de touwen van ons luchtschip, de zekerheid van welhaast te landen, om 't even hoe, deed mij een oogenblik alle gevaar vergeten.

Maar wat deed de smoor zonderling ginds omlage! Hij

[p. 268]

scheen te leven en te golven!... Een ijslijk voorgevoel vatte mijn borst... Ik greep mijn dubbel kijker... Heere!... Ik voelde mijn bloed bevriezen van schrik! Die nevel was: de zee!

Dat vreeslijk woord deed als een hamerklop onze gespannen aandacht sidderen. Dat wist Larmans, ook zweeg hij en ontstak heel traag eene nieuwe sigaar. Wij hadden in den beginne wat schalks toegeluisterd als naar een sprookje, maar toen wij ondervonden dat hij met ernst en zonder zoeken al die kleine doorleefde omstandigheden deed hergebeuren, dooide onze spot weg, en daar kwam een gevoel van bewondering, schier afgunst, en door zijn laatste woord ijzing in de plaats.

En dan? vroeg er een.

Dan, sprak Larmans somber, zonk ik vernietigd in een snikkende vertwijfeling. Wij daalden en hadden geen ballast meer. Ik zag de witte tanden der baren die gaapten van eeuwigen honger. Binnen weinige stonden zou ik dat koude zeewater voelen komen langs mijn beenen, mijn buik, mijn borst, tot aan mijn mond! Ik zou mij klampen aan het schuitje van den ballon, dat zou bovendrijven om mijn doodstrijd uren te verlengen, tot ik mij zou voelen zinken naar de grondelooze diepte, ondanks mijn spartelen in wanhopige stuipen.

In vluchtige verbeelding zag ik mijn stil huiselijk leven van vroeger; den club met Marieken en Zulma; de markt met den kiosk en het standbeeld, al die bekende dingen op vasten grond, en neen, ik wou niet sterven, ik moest weer daarheen! Och, Suzanneke, mijn vrouwke, hoe heb ik uw naam daar uitgekreten als een kind dat schreit om moeder! Schreien deed ik, ja, en roepen als een zinnelooze, en bedevaarten beloven klappertandend van schrik.

Ken schip! riep mijn gezel.

Onmiddelijk vloog al mijne aandacht naar het aangewezen reddingspunt, een stip op het onmetelijke water; een stip die groeide en lijf kreeg, en mijne oogen gingen over end'weer van het zeilschip naar den luchtbal boven

[p. 269]

ons die t'hoop zakte met plooien in zijn buik die zichtbaar ontzwol.

Ongetwijfeld had men ons bemerkt want het vaartuig kwam recht op ons af.

- Pas op! riep mijn gezel, grijp een der masttoppen; van zulk gewicht verlost geraak ik in Engeland.

Men zal toegeven dat het oogenblik slecht pastte om dien onbeleefderik te herinneren dat ik wel iets meer was dan een zak ballast; wij sleerden langs de masten; ik vergaarde al den moed die mij nog overbleef en op Gods genade: wip! ik omhelsde een mast vinniger dan een verliefde zijn verloofde ooit omhelsd heeft. Toen was het een wiegelen; een geroep onder mij, een glijden langs den mast en in het touwwerk waar ik voorzeker een groote spin geleek, en dan een plof op het dek als eene ton die de keldertrappen is afgebold.

Nu hoorde of zag of voelde ik niets meer, ik was dood-af van moeite en angst en lag in zwijm. Vaag komt het mij nog voor dat men mij in Oostende naar den trein droeg; dat onduidelijke wezens over mij bogen en fluisterden; dat ik eindelijk van de statie naar huis sukkelde als een oude dronken man, en mij versuft op de sofa liet vallen waar ik in zwaren slaap bleef, uren lang gevoelloos als een steen.

- Dat is eene wondere geschiedenis, zei een der gasten.

- Ja, maar 't geen gebeurde nadat ik ontwiek is nog viezer! Ik spaar u de scenes van verteedering met mijn vrouw die wonderlijk deed toen ik mijne luchtreis vertelde. Ze was voortdurend bleek en weende bij tusschenpoozen en zei dat ik vermoeid was en moest rusten; kortom ze behandelde mij als een zieke die uit eene typhus-koorts komt en te vroeg naar buiten wil in het winderig weder! Ziek, ik? Maar 'k voelde mijn kracht tintelen door heel mijn lijf! Ik die storm en dood getrotseerd had als een held, zou slapen gaan en gedekt worden met zoete woordekes als een ziekelijk meiske!

Buiten moest ik! naar den club! de stad moest mij zien!

Zoo, ik stapte langs de straat valsch nederig in de

[p. 270]

schemering van den avond, maar ver liep ik niet of ik zag de greffier mij te gemoet komen. Ik kan mij niet uitleggen hoe het kwam dat ik van dien man weinig hield; ik was bijna zeker dat hij mij niet zou feliciteeren uit kleineedige afgunst; nu, beter is 't beneden te worden dan beklaagd.

- Alles wel M. Larmans?

Dat was gezegd op een zeer gewone toon als van iemand die den weg vraagt aan een policieagent. Hij kon evengoed vragen: hoe laat is 't, M. Larmans! En ik kwam van uit de wolken! Maar ik kreeg nu ineens goesting om zijn kleingeestigheid te kastijden.

- Mon cher, zei ik, 'k moet u wat nieuws vertellen van mijn luchtvaart. Dat moest gij die een artist zijt - hij speelt de klarinet - ook eens doen; het geeft zulke vreemde gewaarwordingen als ge ginds hoog hangt tusschen hemel en aarde, met een onweer boven u en een stormzee beneden!

- Een stormzee? vroeg hij onthutst.

- Ja, Glorieux en ik zijn aan een wezenlijk groot gevaar ontsnapt... Tiens, ik zie daar mijnen hovenier komen dien ik met een boodschap moet belasten. Zie ik u straks in den club?

- Voorzeker!

Weinige minuten nadien stond ik vóór het lokaal. Ik zal niet loochenen dat mijn hart fel klopte en dat ik een oogenblik in het portaal vertoefde om den zoeten voorsmaak van mijn triomf te smekken. Ik voelde mij groot als een standbeeld en voldaan en verteederd als een lid van vogel-pik-maatschappij dat zijn jubelfeest viert van 10 jaar voorzitter.

Ik zag door de ruiten in het gaslicht greffier Van Calloen staan gebaren maken midden een grooten groep vrienden die luisterden.

Toen stak ik do deur open. Alle wezens keerden naar mij. De groep ging uiteen en elk kwam vragen hoe ik het stelde, zeer hartelijk, hoewel ik op wat meer geestdrift gerekend had. Nu, het was nog vroeg in den avond en die geestdrift zou wel komen.

[p. 271]

Hij kwam! Als ik mijn avontuur verteld had aan al die lachende wezens werd ik gevierd als Bacchus op zijn ton. Zelfs de dikke postmeester, die anders altijd bedaard aan zijn pijp zoog zonder spreken, loech nu met knikkenden kop en buikschokken van overdadig plezier; toen kwam hij naar mij en nam mijne hand wijl hij zei: M. Larmans, ge zijt algelijk een verstandig man uw geval zóó op te nemen.

Dat was een drollig gezegde, maar 't was ook zoo laat reeds in den nacht.

Ten slotte stelde iemand voor dat ik den volgenden zondag daarop eene voordracht zou geven voor de leden van den kring en hunne familie. En evenals ik de luchtreis had aangenomen stond ik de voordracht toe, al moest het mij 's anderdaags weer spijten, want onder vrienden vertel ik zoo goed als een ander, maar op een verhoog, met 400 oogen op mij gericht als op een wonderlijk dier, zakt mijn moed onder mijn herte.

... Mijne vrouw was tegenwoordig want ik had heur wijsgemaakt dat ik zou spreken in 't voordeel van mijne kandidatuur, en ik was heimelijk fier dat ze eens zou hooren hoe haren dikken papa Larmans eigenlijk een held was.

Ik achtte mij sterk want ik had de voorrede op mijn zolderkamertje goed van buiten geleerd; het was een historisch overzicht van de verovering der lucht door het ‘audax Japeti gemis’ van Icarus af die naar de zon wou vliegen met zwingen van was en pluimen; van Montgolfier mijn beroemden voorganger, tot Blériot die op een vlieger het Kanaal overstak en Zeppelin die met zijn luchtkruisers voorgoed den weg van het oneindige heeft aangewezen.

Gij ziet, ik zette mij in goed gezelschap, en mijne voorrede zou een triomf zijn dat was ik zeker; maar toen de gordijn opdraaide en ik daar gansch alleen op het verhoog stond met eene wemeling van gezichten vóór mij, viel mijn verstand toe. Het beste was, meende ik, weg te vluchten, maar ik kon geen voet verzetten. Ik wist niets meer, niets!

[p. 272]

En als de stilte een tijd geduurd had en ik meende flauw te vallen, stamelde ik, zonder te weten wat ik zei: Beminde christenen!

Eene bom van lachkreten barstte los in de zaal en ik was gered! Ik voelde dat men geloofde dat ik met opzet mijne rede aldus had begonnen. Ik liet dus de voorrede ter zijde en vertelde eenvoudig mijne luchtreis met vele verdichte episoden erbij, zoo kluchtig dat heel de zaal krulde van 't lachen.

Toen ik met mijn vrouw t'huiskwam zei ze mij: Maar Frans, hoe is het toch mogelijk zóó te liegen.

- Ja, vrouwtje, ik heb er wel 't een en 't ander bijgedaan, maar de hoofdzaak blijft toch waar.

- Och kom, gij weet wel dat gij de sofa niet hebt verlaten!

- Niet verlaten?

- Wel neen! De apotheker had op mijne vraag een slaapdrank in uwen wijn gedaan, want ik zou niet geren mijn ventje zien uit de wolken vallen!

... Ik stond daar lijk iemand die gewaar wordt dat hij zijn regenscherm verloren heeft!

... En... Ik gaf mijn vrouw een zoen, want ik had nu de zonderlinge voldoening een vreeslijk gevaar te hebben geloopen... zonder gevaar, en ik voelde dat ik nu, dank aan mijn vrouw, de populairste man was van mijn stad. Dit is overigens in de kiezing gebleken.

En zoo dikwijls heb ik mijne luchtvaart verteld dat ginder iedereen eraan gelooft, en dat ik zelf soms twijfel of dat alles niet gebeurd is.

Theo Brakels