Biekorf. Jaargang 22

[p. 60]

Dagkrans

I. - De dag staat op.

DE dag staat op uit 't bed van roode rozen
Waar 't blanke lijf een lichte sluier dekt.
En luierend, zijn ranke ving'sren kozen
De bloem's en voog'len die hij wakker wekt.

Langs tooverpaadjes komt hij aangetreden,
Met lichte ruisching over aardschen grond.
En zaait, met volle greep, door land en steden,
De kostelijkste zijner schatten rond.

Stilaan gaat van hem uit, een gloed van stralen
Weêrkaatsend in den hellen morgendauw;
De mist smelt weg en als in kathedralen
Rijst alles fonkelend in 't hemelsblauw.

Bij tooverslag doemt op voor zijne voeten
De bosschen en landouwen overal.
En als een milde vorst in bonte stoeten
Zet hij zijn tocht stil voort door het heelal.

II. - Hij is gestegen tot op hoogsten top.

Hij is gestegen, en op hoogen top
Van 't goudgebergte neêrgezeten
Rust hij een wijl, nu hij niet hooger op
Zijn glorietocht kan verder treden.

Zijn glanzend oog vaart rustig en voldaan
Met al de streeling van zijn mooie stralen,
Nu eens op de eerst, dan op de laatste baan,
En uit zijn hart komt grooter liefde dalen.

Als in een groot paleis, op zijn gebied,
Ziet hij de hemelbogen glooiend nijgen.
In hooge luchten zingt de zon haar lied.
Uit lage vlakt, komt 't koor der menschen stijgen.

[p. 61]

 

Met gouden golven deint van aan zijn voet

 

De branding van het zomerrijpe koren

 

Dat vlucht.... tot waar het oog den reuzenvloed

 

In blauwe hemeldiepten ziet verloren.

 

 

 

Oneind'ge rust daalt over zijn gelaat.

 

Met milden groet juicht hij den ‘Middag’ tegen.

 

Dan rijst hij op... De bonte stoet vergaat

 

En zet den tocht stil voort langs d'andre wegen.

III. - De dag nu sterven gaat.

Luidt harder op gij klokken, 'k hoor u graag
Zoo in de stilte van den nacht die komt.
Luidt harder op, uw bonzen gaat te traag,
Want straks ligt weêr uw mooie stern verstomd
En weggeklonken in de hooge hal.

Luidt harder op; schuw licht loopt nog verdwaald
Aan verre kim. Toe luidt! Luidt op! Want ziet,
De dag is 't die een stond nog gretig draalt
Op 't hooren van uw mooi-laatst-avondlied
Voor hij in verre zee verzinken zal.

Natuur tot droef belijden heeft de pracht
Van 't zondoorweven kleedsel afgelegd,
Het teeder lijf gehuld in rouwedracht
En d'haren met grijs nevelwaas doorvlecht.
Luidt harder op of dra is het te laat.

O ja, zingt forsch het lied van scheiden uit.
De vorst ligt luist'rend, tot den dood gereed,
Nu roerloos, om niet 't minst van uw geluid
't Ontsnappen laten. Zingt dan hoog uw leed,
Uw laatste lied voor hij nu sterven gaat.

IV. - De dag is dood.

Staakt thans, o klokken, nu de dag is dood.
Het laatste deuntje uit uwen bronzen mond

[p. 62]

 

Was hem zoo lief voor hij de wimpers sloot,

 

En zoet bij 't sterven was zijn laatste stond.

 

 

 

Hij ging voorbij gelijk een goede vorst,

 

Met twaalf gezanten, over 't arremland.

 

Het levend licht vlood uit zijn goede borst

 

En duizend schatten uit zijn milde hand.

 

 

 

Aan de eerste der gezanten gaf hij last,

 

Te wekken met een kus op roode koon

 

De bloem des nachts uit veie grond gewast

 

En 't hoofd te smukken met een paarlenkroon.

 

 

 

Het zachte nest, op hooge kruin gespicht,

 

Te naderen heel stil en 't klein-rond-oog

 

Met teêre tik 't ontsluiten voor het licht

 

Dat fluks nu met den vorst langs de aarde toog.

 

 

 

Dan later, rijkbelaân met nieuwe kracht,

 

Zond hij de volgende uit, waar zwakke hand

 

Den strijd voor 't leven streed, of ruwe vracht

 

De ruggen krommen deed op 't barreland.

 

 

 

Aan dorst'sge lip bracht hij den koelen drank

 

Aan ijd'le maag het geurigst zomerooft.

 

Om droeve harten woef hij zoeten klank.

 

En koele schaduw om het brandend hoofd.

 

 

 

Dan op het einde van den schoonen tocht

 

Zond hij de laatste rond, met vrede en rust.

 

Zoo bracht hij alles wat hij geven mocht

 

En ging dan sterven aan de verre kust.

 

 

 

Staak dus o klokken, nu de dag is dood.

 

Het laatste deuntje uit uwen bronzen mond

 

Was hem zoo lief voor hij de wimpers sloot

 

En zoet bij 't sterven was zijn laatste stond.

Brugge, 26-12-10.

Bertholf Biekens.