Biekorf. Jaargang 22

Onsterfelijk

DOOR kille misten vaart een wintersch ademjagen

en amper nog verlicht de zon de bleeke dagen:

de zomer is voorbij!

Het weelderig loofgetooi geveld ligt aan de voeten
der hoornen; 't blinkt alom een gouden afscheidsgroeten

van 't zonnig jaargetij;

en 't zucht weêr al wat moet zijn zomerschoonheid derven:
‘het leven is een rook en 't eind van al is sterven!’

Is sterven!... niet voor mij!

Want sterft het al wat ooit verkreeg te mogen leven,
toch iets zal onberoerd, onroerbaar zijn gebleven

als alles is voorbij:

mijn ziel! mijn eeuwge ziel, wat tijdlijk is laat korten,
wat broos is breken en, wat vallen moet, laat storten

onstoorbaar aan uw' zij!

Want als de aloude tijd den laatsten zijner dagen
ook veeggeworden, zal 't verleden binnen dragen,

blijft ongestorven gij!

Caes. Gezelle.