Biekorf. Jaargang 20

Langs de Vaart

HIER zwenkt zij: de eene zij glijdt heen naar 't Noorden
Door popels voort met rilden bladertooi
En de andere langs plantbewassen boorden
Naar Brugge, beide in rechten lijnenplooi
En wreede stilte! O, rustig is hier 't droomen
Bij 't kalme sop, waarop geen schepen gaan
Tenzij ‘de boot’ die ver ginds aan die boomen
Naar Holland schuift. De loovertrossen slaan
Heel zacht en hoog in witte wolken luchten
En vallen plots weer stil, beweegloos, slap...
Het hangt al vol belofte aan rijke vruchten
De halmen, die zooeven met een flap
Van 't windeke op- en nedergaan, met zangen
Wier blij gesuis naar verre verten tracht;
De gaarden die alom vol schoonheid hangen
Van Meiebloei, van wonnig rijke pracht.

_**_*

Maar ach... daar bij dien ouden, zwaren toren
Ligt Damme in diep en huivrig-droef verval,
Aandachtloos trekt in 't mooie zonnegloren
De vaart voorbij èn huis èn vestingwal,
Waar eens het groote en schoone leven deinde
In wappering van vlaggen en van lied,

[p. 167]

 

In jubeling van klokken zonder einde,

 

Om prinsenkomst opdagend in 't verschiet,

 

Tot naar de kust der Noordzee, zegedronken!

 

Waar 't Vlaamsch als vaste taal geboren werd,

 

Onsterflijkheid ons taal reeds werd geschonken

 

Door d'adel van Van Maerlant's geest en hert....

 

En Damme's glans en macht zijn thans verzwonden

 

Het lijkt een sprookje uit verren, duistren tijd

 

Stond daar nog niet, wel stom maar ongeschonden,

 

Een visioen van gouden heerlijkheid,

 

Een majesteit, ter eeuwigheid geheven

 

Zooals geen volk als 't vlaamsche er ooit bezat

 

Waarheen de vaart als zweeft in passie-streven:

 

Stond Brugge er niet, de koninklijke stad!

Arth. Coussens