Biekorf. Jaargang 18

Aan ‘Zeemeeuwe’

ZE zitten aan den strande, stom en droef
te wachten naar het langgewenschte voedsel,
't versterkend': mannen met verstorven wezen
gebogen op de knapen, zwoegende driften;
de vrouwen, met gezwollen oogen, bijten
het kroppend wee op hunne gulzige lippen,
dofstarend op de schreiende kleinen: ‘Honger!’
....................
Ze waren zij gegaan zoo vele dagen....
aan hen, wien honger 't bloed had uitgezogen,
had men gezegd: ‘Ginds! aan 't Noordzeestrand,
daar huist een wondre vogel, wilde meeuwe;
die schenkt u voedsel en het leven weer!’
Hun lijdende zwoegerslijven hebben zij

[p. 265]

 

gesleept alover dorre landen, mannen

 

en knapen, moeders ziek en dood-verwachtend

 

herlevend, hopend in het leven voor

 

hun lieve wichtjes.... Bij de zee, ze zitten

 

nu, stom en droef te wachten, wachten, wachten...

 

‘Och, zoo de sterkgevleugelde nu kwam,

 

de levensbode, met zijn zeebuit!... Honger,

 

wij hebben honger!... ander voedsel, lacy

 

is ons vergift! Zeemeeuwe, levensdrager

 

och, red ons, onbeholpen hongerlijders!’

 

Hun doffe kijkers blekken naar de wijde

 

de heulbelovende Noorderzeeuwe... Lieflijk

 

en zachtjes strijkt het water over 't zand....

 

Toen almeteens, witglinstrend vleuglenpaar:

 

een breede zwaaien en een rustig zweven:

 

- ‘Zij komt! de meeuwe!’

 

en smeekend reikt een moeder

 

met snokkenden arm haar kind....

 

Een breede zwaaien,

 

een rustig zweven, weg! de trotsche meeuwe

 

ze is weg, alover zeeëneindloosheden

 

genieten voor haar zelf in 't zonneschaaieren

 

haar blijde, breede en volle levenskracht.

A. Peeters