Biekorf. Jaargang 18

Maalderslied

IK steke m'n kopken buiten,
m'n koppeken wit van 't meel,
dóór 't vensterken zonder ruiten
van m'n houtene luchtkasteel.

Ik zing dat het helmt in 't ronde;
de boeren en deert dat niet,
die luisteren stil 'n stonde
naar 't lustige maalderslied.

M'n molen zingt ook z'n lieken
als hijgend de koele wind
klabetterend in z'n wieken
komt spelen gelijk 'n kind.

Mij brengen de boeren 't koren,
gewonnen op 't vale veld;
geen korrelken gaat verloren,
ontsnapt aan het windgeweld.

Ik danke den Heer voor 't windje,
voor 't koren en 't witte meel,
en 'k laaf met 'n schuimend pintje,
den Zondag, m'n droge keel.

Brugge

Fr. Placidus, Ord. Cap.