Biekorf. Jaargang 18

[p. 180]

Homeros' Dood

ER togen destijds van de zee

'n bende visschers henen,

beladen met hun lastig net,

terug naar 't oude Athenen.

Homeros - want 'n dichter houdt

gewoonlijk niet van zweeten -

was rustig in de schaduw, daar,

ter groote markt gezeten.

En als de mannen met hun net,

voorbij zijn voeten kwamen,

dan vroeg hij - min of meer benieuwd -

wat zij gevangen namen.

We lieten ginder 't gene dat

we vingen, klonk hun rede,

en brachten slechts al wat we niet

gevangen hebben, mede.

Homeros peisde en peisde her

en keek in de ijdel korven

en vond het raadsel niet.... en is

ja, van verdriet gestorven.

Hij wist niet, hij de onnoozel bloed

- schoon knap in 't verzen maken -

dat deze grieksche visschers van

hun eigen luizen spraken.

Die sage toont dus dat er toen

al looze lui bestonden

en dat het kan gevaarlijk wor-

den raadsels te doorgronden.

Om. K. De Laey