Biekorf. Jaargang 17

[p. 410]

Koren

O zie op 't wijde land dat golvend koren,

En hoor zijn zomervreugde op luwen wind!

Het loopt in verre verten als verloren
Zoo diep dat 't oog er nooit een einde aan vindt,

Daarboven hangt zoo licht de blauwe hemel
Met blanke wolkjes aan den horizon.
De vlakte baadt in 't laaiend straalgewemel
Der smachtend-heete, groote Julizon.

Door al dien gloed ga ik langs smalle wegen,
Omruischt door stillen zang van 't korenland.
Uit is mijn Vlaandrens rijkdom en zijn zegen:
Het gouden graan, dat rijpt in zonnebrand!

Hoor! 't koren zingt zijn zachte, grootsche zangen
En rijpend kraakt het in den zomergloed.
Hier voel ik ruimte voor mijn groot verlangen
En vrede voor mijn afgetobd gemoed.

G.V.