Biekorf. Jaargang 17

Lied van te Lande
Brief uit Frankrijk

MIJN vrouwke lief, ik laat u weten

van mijn gezondheid nu den staat;

alsdat het op zijn Vlaamsch hier gaat;

veel werken en maar weinig eten.

Maar of ik at of was op loop

of wiedde of koren pikte of schelfde,

.... ik dacht aan u .... en ik verhoop

van u hetzelfde.

[p. 339]

 

Wij zijn hier vele Vlaamsche gasten

 

tien uren verder dan Parijs,

 

ons werk verdient een goeden prijs

 

want zonder ons zou Frankrijk vasten...

 

En vasten geeft een flauwe kop,

 

wij doen dat 's winters, niet uit boete,

 

maar, als het laatste geld is op

 

.... omdat we moeten!

 

 

 

Maar och, waarom daarover klagen?

 

want pertig toch als vlinderkes

 

zijn onze zeven kinderkes

 

met kleine mondjes, groote magen.

 

En is er soms wat brood te kort

 

en zinkt de moed tot in de schoenen,

 

wij krijgen toch als 't avond wordt

 

elk zeven zoenen.

 

 

 

Doe naar de school ons bloeikes stappen;

 

want 'k ondervind het is een troost

 

als men van ver aan vrouw en kroost

 

zijn hart met letters kau doen klappen.

 

En staat de wijsheid in een boek

 

zij zullen daar hun plicht beschouwen

 

en nauwelijks uit de eerste broek

 

niet loopen trouwen!

 

 

 

Hier spreekt men van de kerk te sluiten...

 

Och vrouwtje, 't ware een droevig lot

 

te leven zonder hoop op God

 

voor menschen zonder goed of duiten!

 

Maar onze ploegbaas kleine Fons

 

zei, heeft God hier de deur gekregen,

 

te liever komt hij ginds bij ons

 

met zijnen zegen.

[p. 340]

 

Zoo zit ons volk bij avondstonden

 

te praten aan de hoevepoort,

 

terwijl men Fielkes trekzak hoort,

 

en wordt wat spek met brood verslonden;

 

dan de eene geeuwt en de andre rekt

 

zijn moede lijf uit 'lijk de katten;

 

tot elk een stal zoekt ende strekt

 

zich bij de ratten.

 

 

 

'k Zal ook niet lang uit 't nestje blijven,

 

't wordt donker en ik ben zoo moe

 

dat schier mijne oogen vallen toe

 

wijl in de schuur ik zit te schrijven.

 

Zoo, vrouwke, 'k heb u allen lief,

 

ik werp een kus u uit de verte,

 

tot wederziens, ik sluit mijn brief

 

maar niet mijn herte.

Theo Brakels