Biekorf. Jaargang 17

Landsonnetten

Jam lucis orto sidere

In 't heerlijk blauwen van de lentelucht,
door 't wazig floers der droomerige kimmen
vaart 't nevelig geheim der morgenschimmen
voor de eerste zonnestralen nog beducht.

Eerst wit, dan blauw, dan rood en bontgetint;
eerst stug en levenloos, dan lieflijk wagend
rijst hil en dal in 't lieve zonlicht dagend,
als nieuwgeboren, huivrend in den wind.

Hun armen zwaaiend in de breede locht,
begroetend de eedle zon haar zegetocht,
daar heffen ruisschend hunnen lofzang aan

de boomen die daar hoog in 't zonlicht staan.
Doch hooger zingen talrijk in 't verschiet
de torennaalden: God geloofd, de zonne niet.

Horand

[p. 143]

In 't needrig rijk...

IN 't needrig rijk waar gij als koning troont
en waar geen moordende afgunst u zal hindren;
in d'arme veldhut waar gij nauwelijks woont
met uwe vrouw en uw twaalf schaamle kindren;

daar koom ik somtijds, zonder dat gij 't weet
ons troostend, zelve er zielentroost te vinden.
Daar heul ik best verdriet en herteleed
daar koom ik wond op wond voor goed verbinden.

Een koning, eedle vriend, zijt gij gewis.
Uw volk is uw gezin, uw troon hun midden;
uw wet, uw liefde en uw bekommernis,

uw legermacht is werken en is bidden.
't Huis zij van leem; als 't zulk een volk bevat,
't behoedt voorwaar nog Vlaandrens grootsten schat.

Horand

Marietje

ONS kleen Marietje is moeders lieve kind,
met blauwe kijkers en met roode poezelwangen,
met krullen die rondom zijn kopken hangen
in 't goud en 't zilver wonder fijn getint.

Ons kleen Marietje is vaders hertedief.
't Zit op zijn knien, of wel 't zit op zijn ermen;
als 't lacht, hij lacht; als 't weent zal hij ook kermen.
Hij noemt het zijnen schat, zijn liefste lief.

Doch, 't kleenste dat ter wieg nog ligt,
het schroomt en zwicht nog vaders ruw gezicht.
Het weent als het die lange knevels ziet.

Dan zucht de goede man in stil verdriet.
Zijn lieve vrouw spreekt hem meedoogend aan:
Och! weet: de ware liefde is laat verstaan.

Horand

[p. 144]

Het Zweerd

NOCH bloem, noch blad, noch kunstige wimpelbanden
staan in de keel van 't roemrijk staal gegrift;
geen herkomstmaal, geen heerlijk merk noch stift
die duiden 't werk van fijne kunstnaarshanden.

Op de ijzeren handhaaf schittren geen karbonklen,
noch berilsteen, noch vierige robijn.
Doch kunstnaar moet de wapensmid ook zijn
die 't heldenzweerd vijf eeuwen lang doet vonklen.

Wat geeft het dat geen eedle riddersdaad
op 't blanke lemmer heen geteekend staat.
Een blad geschiedenis met bloedige randen,

en 't goud van Vlaandrens heldentijden weerd,
toont ons voorwaar, dit weergallooze zweerd
in jonker Jan van Dadizeel zijn handen.

Horand

Miniatuur

EEN stoet vol fiere ridders en baroenen,

in goud, lazuur en wemelend brocaat

gedost, of blinkend klinkend staalgewaad.

Zij stappen heen bij 't schettren van klaroenen.

Een stoet vol eedle vrouwen, zoo ze malen

een Memling of Van Eyck, aan 't goud gelaan,

of zoo ze wisselverwig daar nog staan

in 't scheemrend glas der oude kathedralen.

Een stoet met abten voerend miter ende staf

met kardinalen purpere prelaten,

die biddend, zingend, dragen, wisslend af,

langs de oude pracht van schilderschoone straten

een ouden schat, die elkeen knielen doet,

door d'heilige stad, het heilig Christi Bloed.

Horand