Biekorf. Jaargang 15

[p. 357]

Herfst

.......en de winden
voeren, waar weet ik, het speelzieke loof.
G.G.

BLEEK is 't luchtblauw, bleek het zonlicht,
't najaart en de winter nadert,
boomen, bosschen, uitgezomerd,
staan in 't geelbruin goud gestoken.
Boomstille, ijskoud staan de beuken,
doodsch en op een dubbele reke,
dubbele reke naakte stammen;
en hun spannend lijf, gewrongen,
berst hun grijzen bast te buiten;
langs om leeger, verre en verder
langs om nauwer, nader 't ende,
zijde aan zijde en in 't gelid staan
als één wand de witte reuzen.
En daarop twee boomkroonreken
half bloot wissewerk, half vol blaren,
als twee riemen rookgewolkte,
schuivend op een rij van schouwen,
langs om dikker en doorschoten
met een spel van sprankelend goudvier
en doorvlamd met looverlekken
zijpelend van het najaarszonlicht.

Zoevend door de dorre kruinen
zendt de wind zijn killen adem
en daar wemelt en daar wentelt
lijk een net vol gouden perels.
't Ritselreuselt, en de blaren,
werveldraaiend bruine vlokken,
op den wind al waggelwiegen
weer en weg en neergedreven
vliegen als een milde goudvlaag
op den gersvloer in de dreve,
op 't tapijtwerk, 't groene paandoek
bont bestrooid met bruine blaren.

[p. 358]

 

t' Enden uit de beukboomreke,

 

waar de reuzen stam aan stam staan,

 

blinken in de blauwe verte,

 

stil beschaûwd of zacht beschenen,

 

luide in 't licht, of teêr omneveld,

 

groote kruisen, kleene kruiskes,

 

schrankende in hunne ongeschiktheid.

 

Stoppelveld vol doodenstekken

 

van geknakte levenskooren!

 

Tusschenheen dat kruiskesleger

 

dwalen kleene zwarte vlekken

 

weg end' weder en verdwijnen

 

buiten zicht en bachten zerken

 

en verschijnen weer en wandlen

 

droefstil langs de stammendreve:

 

menschen zijn'et, mijmerdwalend,

 

nietig naast die felle reuzen,

 

vlekkend scherp van bont en zwartheid

 

op den goudvloer van de dreve.

 

 

 

Zwijgen doen ze, 't zwijgt alom nu,

 

't zwijgt omtrent de witte kruiskes,

 

't zwijgt omtrent de grijze beuken

 

en de gouden blaren zwijgen

 

tusschenin twee herfstwindzwepen.

 

 

 

Bleek is 't lichtblauw, bleek het zonlicht,

 

't najaart en de winter nadert!

 

 

 

O die bruinverdorde blàren

 

wentelend een voor een te grondwaart!

 

O die half ontblaarde beuken

 

droomstilzwijgende reuzenreke!

 

O die doode en stille kruiskes

 

bleek in 't blinkend licht der zonne!

 

O die lange stille dreve

 

en die ruste alom! dat kerkhof!

 

Ai mij! blad al aan 't verdorren,

 

dat eens vallen moet en dood zijn,

[p. 359]

 

hier is 't dat ik vallen moete

 

van den ouden boom des levens!

 

Doode blaren gij blijft liggen,

 

eeuwig gij, maar ik herleve eens!

Caes. Gezelle