Biekorf. Jaargang 15

Nacht!

Tacitae per amica silentia lunae
Virg. Aen. II.

Het bleeke beeld der maan

zoo zacht, zoo zilverig, aan

den wijden hemel, klaar

hangt, hoog, te lichten daar,

den wereldtempel door, de trage stille nachten.

Met dorpen, velden, steên

in klaarte en schaûw beneên,

heel diep, de wereld ligt,

gekust door 't kalme licht

heur sluimerende oogen toe, den morgen af te wachten.

En slapen doet ze, vast,

daar al heur levenslast

daar al heur daggewoel

en wee en feestgejoel

[p. 14]

 

met vrede is toegedekt; daar al heur eeuwig draven

 

om vluchtig geld en goed

 

weer stil, een stonde, moet.

 

Heur wilde doodendans

 

van daaglijks, heeft ze gansch

 

vermoeid en matgebeuld, en al heur erwig slaven,

 

heur jachtig, onverlet

 

en zwaar geworstel met

 

den stagen stervensnood,

 

met de ijzersterke dood.

 

Wij trokken zwijgend door de helverlichte lanen

 

dier stille zomernacht

 

daar elk liet zijn gedacht,

 

aan 't zweven ver en bij

 

en weg en weder, vrij

 

maar spelemeien, elk op eigen droomersbanen.

 

Elk zoop in eigen ziel

 

den vrededauw die viel

 

in ons en ons rondom

 

zacht, uit den diepen kom

 

des wijden hemels binst die middernachtste stonden.

 

Noch was er stem die sprak

 

of 't zoet getoover brak

 

zoo luchtig, heel en gansch

 

uit stilte en maneglans

 

gesteven, veel te teer, dan 't woorden melden konden.

Caes. Gezelle.