Biekorf. Jaargang 11

Kerstdagzeisel
(Vervolg van bladz. 9)

DE kerke was proppensvol godvruchtige zielen, die, weggewiegd door de zoete melodiën van 't orgelspel, en begeesterd door den gloed van (luizende lichten, in heilige aanbiddinge nederknielden met samengevouwde handen en gebogen hoofde. Op den hoogen altaar stond het Hoogweerdige uitgesteld, en 't schitterde door eene lichte wolk van welriekenden wierook.

De vader van Maria hadde een oogenblik, van op den dorpel, dat treffend schouwspel bezien en trok nu traagzaam,

[p. 23]

het hoofd fier omhooge, door het midden der kerke rechte naar den choor, daar het kribbeke stond.

‘Kindergril,’ zei hij bij zijn zelven, ‘mij hier doen komen te midden van den nacht; nu als het haar kan voldoen en troosten in hare pijnlijke ziekte, 't is al dat ik wensche.’

Hij zag rond: de priesters in beste gewaad stonden aan den autaar; het sacrificie was begonnen, en het volk zat gebogen godvruchtig te bidden en van het hoogzaal klonk het zielverheffend gezang: ‘Glorie zij God in het Alderhoogste en vrede op de aarde aan de menschen, die van goeden wil zijn!’

Eu daar voor hem, op een weinig strooi, lag het kindeken Jesus, en 't scheen hem tegen te lachen, en 't hield zijn armtjes open, als om hem te omhelzen.

Zijne oogen en konden van dat kindje niet en een wreed gevoelen ontstond in zijn herte. Hij wilde tegenwerken; want hij en was op zijn gemak niet. Hij wilde weg en keerde hem om, om de kerke te verlaten; maar het volk zat zoo dichte en dikke tegen malkaâr, dat hij niet door en kon.

Op dien oogenblik kwam de priester van den altaar; hij hadde zijn missegewaad afgedaan en kwam voor de communiebank staan. Hij ging een kort sermoentje doen en 't volk zette hem neder. Mijnheer en kon niet verder, hij zette hem ook, om tegen wille en dank te luisteren.

De priester miek zijn kruis en begon zijn sermoen met deze woorden: ‘Gij allen die lijdt, komt, en ik zal u vertroosten.’

Die woorden brachten een inwendige ontroeringe te wege in het herte van den ongelukkigen vader. De priester sprak dan over de bermhertigheid en de oneindige goedheid van God, die niet geaarzeld en had de menschelijke natuur aan te nemen, om den mensch te verlossen van de eeuwige dood; dat Hij hadde willen kleene zijn en arm om ons groot te maken en de eeuwige rijkdommen des Hemels te verschaffen. En hij sprak met zoovele gevoelen en met

[p. 24]

zoovele overtuiging dat Mariatjes vader, als de priester nog eens, om te eindigen, zijn kruis miek, met zijn hoofd tusschen zijne beide handen, in diepe gedachten verslonden bleef zitten. De misse was ten einde en, na den zegen met het Hoogweerdige, verlieten de priesters den altaar.

Nu hief een engelachtige kinderstemme het zielroerend kerstlied aan; niemand en verliet de kerke, zij moesten 't hooren en in hun herte medezingen:

Een kindeken is ons geboren,

Een kindeke minlijk en zoet;

En 't brengt wat wij hadden verloren;

De vrede en het eeuwige goed.

Koor: Geloofd zij het kind overal!

Geprezen geëerd en bemind!

De teedere spruit, het verlossende kind,

Geboren hier arm in den stal.

In 't oosten ontwaarden ze een sterre,

Die pinkelde en vonkelde als goud;

Zij komen aanbidden van verre

Een kindeke, bleek van de koud.

Zij treden het stalleke binnen

En werpen hen nêer op hun' knie'n

Voor 't Goddelijk kind, dat zij minnen

En hertlijk hunne offers aanbiën.

Nu dat het kerstlied uitgezongen was, en dat de orgel zweeg, ziet Mijnheer een groot getal geloovigen ter heilige tafel naderen; hij ziet die zedige wezens, die oogen nederwaard geslagen, die eerbiedige ootmoedige houdinge en doeninge. Hij leest de gerustheid, de vrede van die herten, op die stichtende wezens en hij begint te denken aan zijne jongere jaren. Hij dacht op zijne eerste communie; hoe

[p. 25]

gelukkig hij dan ook was. Zijne moeder ziet hij nog weenen van vreugde en aandoeninge; zijn huwelijk herdenkt hij met zijne geliefde Adelina: Heilig geluk dat verdween! Eindelijk ziet hij daar voor zijne oogen zijn eenig kind, zijne Maria, bleek gelijk een lijk, mager als hout, op haar beddeken uitgestrekt, en eene overgroote droefheid overstroomt zijn herte.

Na eenige stonden heft hij zijn hoofd op, en de kerke is ijdel; het biddende volk is weg en de lichten uitgedoofd, 't is donker in de kerke. Alleene nog rond de kribbe branden er nog eenige lichten. Hij kijkt en 't kindje lacht hem nog altijd even vriendelijk tegen, en zijne armtjes zijn nog altijd open.

De vader valt op zijne knie'n en hij zegt: ‘O God dien ik sedert lang ophoude te dienen, geeft de gezondheid terug aan mijne dochter en ik keere weder tot U.’

Overvloedige tranen rollen over zijne wangen en hij verlaat met waggelenden stap de eenzame donkere kerke.

In het portaal der kerke zat eene oude bedelaresse, die hem eene aalmoes vroeg; hij stak een stuk geld in hare hand en vezelde iets in hare oore. De oude vrouwe knikte bedankend en hij trok huize waard.

_**_*

Siskatje kwam de deure opendoen.

‘Hoe is 't met Maria?’ vroeg hij haastig.

‘Van zoo dat gij weg waart, Mijnheer, is zij in slape gevallen en zij heeft geslapen tot nu; zij is daar effen ontwekt, als gij aan de belle trokt.’

Mijnheer klom den trap op naar boven; hij verlangde om weder bij zijn kind te zijn, maar hij was nog geheel ontsteld.

‘En wel, Maria gij hebt geslapen? Ik heb te lange weg geweest, niet waar?’

‘O gij 'n doet, vader,’ antwoordde 't kind en hare oogen blonken en schitterden van voldoeninge, ‘niet waar vader, 't was schoone?’

[p. 26]

‘Ja, lieveke, en 't zelfste kindje lag daar nog op strooi tusschen bloemen en keersen,’ zei de vader en hij moeste geweld doen om te glimlachen.

Mariatjes gelaat wierd glanzend en hare wangen kregen bloed en kleur en hare stemme wierd klaarder en vaster en zij sprak:

‘Ik wete het, vaderke, en het was nog liefelijker, nog vriendelijker als over jaar.’

De vader verschiet om den klank harer stemme en, zijn kind beziende, is hij van verwonderinge paf geslegen; hij overdenkt dan die aardige woorden, en zegt:

‘Maar Maria, hoe weet gij dat?’

‘Oh! vader, ik heb met u in de kerke geweest.’

‘Ach God! zij doolt,’ peisde hij, ‘komt, kind, rust nog wat, gij zijt te krank om veel te spreken, ik zal u later alles vertellen.’

‘Ach vaderken, gij maakt mij zoo gelukkig, ik heb alles gezien en alles gehoord, luistert een keer wel, 'k zal het u al vertellen.’

‘Gij moet rusten, mijn lief kind, die vermoeinisse zou u toch zulk eene dere doen.’

‘Neen-neen, vader, luistert eerst: als gij in de kerke kwaamt, daar was veel volk, de priesters stonden aan den altaar en men zong den lofzang: Glorie aan God in het Alderhoogste. Gij zijt door het volk gedrongen tot aan den choor en ik was bij u, wij hebben de kribbe en het Kindeke Jesus bekeken en bewonderd, o hoevele lichten! en wat schoone bloemen! en bijzonderlijk die prachtige boom die over het kribbeken zijne takken liet hangen.’

‘Een palmboom,’ zei de vader, vol verwonderinge.

‘Ja, een palmboom, wij waren te wege de kerke te verlaten, ware 't niet geweest dat een priester daar bij ons kwam en begost te preêken. O vader, gij hebt zoo aandachtig geluisterd en gij scheent er zoo droevig uit.’

‘En weet gij waarvan de priester gepreêkt heeft Maria?’ vroeg de vader bijna buiten zijn zelven om het wonder verhaal van zijn kind.

[p. 27]

‘O ja vader,’ en haren vader dichte bij haren mond trekkende, voegde zij er zachtjes bij: ‘hij heeft gezeid dat 't Kindeke Jesus u ging troosten.’

Mijnheer begon te beven en hij bezag zijn kind met zekere angst, maar ook met klimmende verwonderinge.

‘Wij zijn dan nog lang, zeer lang in de kerke gebleven,’ ging Maria voort, ‘tot dat al de lichten uitgedoofd waren en wij daar in den donkeren zaten. Dan zijt gij tot bij het Kindeke gegaan en gij zijt daar op uwe knie'n gevallen en gij hebt al weenende gezeid: O God, dien ik sedert lang ophoude te dienen, geeft de gezondheid weder aan mijne dochter en ik keer terug tot U.’

De vader, bij die woorden, smijt eenen schruwel uit en wordt bleek gelijk een doode.

‘Ja, vader, dat hebt gij gezeid, maar ik heb wel gezien dat gij niet gehoord en hebt, wat het Kindeke Jesus u antwoordde.’

‘Wat het Kindeke Jesus antwoordde?’ riep de vader zijne ontsteltenisse.

‘Ja, ja, mijn lieve vader, het goddelijk Kind heeft u geantwoord.’

‘O, mijn God, wat gebeurt er hier? Maria! En wat heeft het Kindeken geantwoord?’

‘Jezuken heeft gezeid: Komt gij eerst terug tot Mij!’

De vader, buiten zijd zelven, was op zijne knie'n gezonken voor het beddeken en hij besproeide met zijne tranen het mager handje van zijn kind.

‘En wij zijn dan uit de kerke gegaan, vader, en in 't portaal stond de oude bedelaresse Wanne Rooze en gij hebt ze een goudstuk gegeven en gij hebt zachtjes in hare oore gefluisterd: Bid voor Maria en voor haren vader.’

De vader weende meer en meer en zijne dochter in zijne armen nemende, drukte hij ze met onzeggelijke teederheid op zijn herte; maar geen woord en kon over zijne lippen; 't was weenen en altijd maar weenen.

Eindelijk bedaarde hij en zat daar zijn kind te bezien tot dat het dag wierd; geen ooge en versloeg hij; hij was

[p. 28]

in verrukkinge voor dat wonderbaar kind. Wat er in zijn herte en in zijnen geest ommeging, dat en wete ik niet; maar 's morgens vroeg, was de brave man wederom in de kerke. Nu niet meer aan de kribbe maar aan den biechtstoel. Hij bekeerde hem en leefde een stichtend godvruchtig leven binst het overige zijner dagen. Van dien dag ook, kwam Maria tot beterhand en genas tot verwondering des doctors, die hem aan die genezing niet en verstond.

Ieder jaar, als 't Kerstdag was, knielde Maria met haren vader in de middernachtmisse bij de kribbe; ze stortten menig dankgebed en na de misse ontvongen zij, in hunne van liefde blakende herten, dat goddelijk Kindje dat Maria de gezondheid en het leven van 't lichaam gegeven hadde en aan den vader de gezondheid en het bovennatuurlijk leven der ziele.

J. Leroy