Biekorf. Jaargang 7

[p. 305]

[Nummer 20]

Laatste wille van koning Ramond

ZIJ waren in de derde vlakte; nog een rotsenring en zij waren in het dal daar Eleonora was. Zij vonden algauw de derde zwarte zwane, en 't en leed niet lange of de hofdienaar hadde ze gevangen.

‘Arme zwane,’ zei Alverd, ‘wij hebben uwe twee ongelukkige gezellinnen ontmoet en met hunnen raad zijn wij hier gerocht: zegt ons, hoe moeten wij het aan boord leggen om over die rotsen te geraken. Wij zijn gekomen om Eleonora te verlossen en geheel het eiland te onttooveren.’

‘Goede zielen,’ zuchtte de zwane, ‘mochtet gij gelukken; maar 't is zoo gevaarlijk hetgeen gij wilt doen, 't zal zoo moeilijk zijn; nochtans, is 't dat gij mijnen raad wilt volgen, gij zult Eleonora redden.’

‘Spreekt, arme zwane,’ zei Alverd, ‘gelijk wij hunnen raad gevolgd hebben, zoo zullen wij u ook aanhooren. Spreekt, ons gelukken is uwe verlossinge.’

‘Gij zult zoovele moeten doorstaan,’ zuchtte de zwane, ‘zijt gij bereid om vele te lijden?’

[p. 306]

‘Ja,’ riep Alverd, ‘de dood zelve en ontzie ik niet om Eleonora te verlossen.’

‘Gij en zult niet sterven, maar wreede kwellingen zult gij uit te staan hebben. Luistert: als gij aan den voet dier rotse dáár komt, trekt uw zweerd en slaat dat het klinkt, en daar zal een sperke vier uit vliegen. Gij moet tot driemaal, met uwe volste macht slaan en de rotse zal opensplijten, omdat er eene relikquie in de grepe van uw zweerd zit. Kruipt dan door de openinge, en, als gij in de middenvlakte komt, daar Eleonora is, roept driemaal, zoo luid als gij kunt: Eleonora, mijne bruid, ik kom u verlossen! En, wat er dan nog gebeuren moge, en geeft noch zucht noch klacht, anders 't ware met u gedaan. Ik herhaal het, gij zult vele te lijden hebben van de duivels; maar Eleonora zal u ter hulpe komen. Driemaal zullen zij u kwellen, en, als gij alles stilzwijgend doorstaat, zal Eleonora verlost zijn. En dan, mijne vrienden, zijt mij, arme zwane, indachtig.’

‘o, Weest gerust, zwaantje lief, wij zullen stipt uwen raad volgen en wij zullen u verlossen; niet waar, Heer hofman, wij zijn bereid te lijden, zonder zucht of klacht om Eleonora te verlossen?’

‘Ja vast, Heer Koning, lijden is zoete voor mij, als ik mijnen koning kan gelukkig maken.’

Zoo, zij verlieten de zwane die, vol vreugde, duikelde eD zwobbelde in het putje.

Korten tijd daarna weergalmden er drie zware slagen op de rotse, sperken als bliksemstralen vlogen slinks en rechts, de grond schudde en beefde, en de rotse borst open, wel een vame wijd, van boven tot van onder, en onze twee helden stapten er moedig en welgezind door. 't En leed niet lange of ze waren al den overkant en ze stonden in de middenvlakte.

‘Eleonora, mijne bruid, ik kom u verlossen!’ riep Alverd driemaal, maar 't laatste woord was nog schaars voor de derde maal uit zijnen mond, of 't gaf mij daar zoo eenen geweldigen poef, dat ze dachten dat geheel de wereld aan stukken sprong; en 't wierd, op dien slag, zoo afgrijselijk donker, dat zij geen hand voor hunne oogen en zagen.

[p. 307]

‘Eleonora,’ riep eene donderende stemme, ‘en zal nooit uwe bruid worden, maar uwe stouthalzigheid zal uwe dood kosten!’

‘Ik en vreeze u niet, Lucifer,’ antwoordde Alverd stout en moedig, ‘en spijts helle en spook, zal ik ze uit uwe klauwen verlossen!’

Dan ging er een geschuifel op, als van millioenen slangen, en overal waar zij keken, zagen zij vlammende ronde oogen, die op hen glarieden.

‘Heer hofdienaar, voelt gij angst of vreeze?’ vroeg Alverd.

‘Neen-ik, Heer Koning, niet meer als of ik aan uwe tafel zate,’ was de antwoorde.

Al met eens naderde een dier, met groote wilde sprongen: 't was de hertinne. Van zoo dat ze nabij genoeg was, hoorde Alverd dat ze zei: ‘Kloeken moed, moedige jongeling.’

Nu kwamen al die oogen in roeringe, 't was als een dikke ring van millioenen keersen, die altijd nauwer en kleender wierd, zoodat zij welhaast zoo nauwe ingesloten waren dat zij meenden in den brandenden laai der helle te zijn. Een onverdragelijke stank belette hen bijna te asemen, en al die vlammende oogen gaven zoo vele hitte, dat hun vel verbrandde. Zij leden dat 't niet zeggelijk en was, en dat zeven geslegen uren, die hun meer als zeven eeuwen schenen. Geen een van de twee die zuchtte of kloeg. Zij stonden daar onbeweeglijk, als twee standbeelden. Al met eens, de zelfste donderende stemme roept: ‘Achteruit!... wee u, als gij morgen hier nog zijt!’ En 't gaf nog eens zulk eenen eendelijken poef, en duivels en spoken, alles was verdwenen, en 't wierd helder gelijk te midden den dag.

Maar zij waren deerlijk gesteld; hun vleesch was verbrand tot op het been en zij stierven bijna van 't zeer; maar daar kwam de hertinne Eleonora al huppelen en springen en zij droeg een flesselken in baren mond. ‘Bestrijkt daarmeê uwe wonden en gij zult genezen zijn,’ zei zij. Zij deden 't en zij waren zoo frisch en zoo, gezond als of hen niets overgekomen en ware.

[p. 308]

‘Schept moed; vrienden, den naasten nacht zullen zij nog wreeder ommegaan met u,’ sprak zij zachtjes.

Inderdaad de tweede nacht was schrikkelijker. Een nieuwe donderslag weergalmde, de eerde, schokte en kraakte, en 't was nog eens pekdonker.

‘Ha, gij zijt daar nog!’ riep de zelfste stemme, maar woedender als den eersten keer. ‘Wee u, schoone jongeling! wee u, grijze raadgever.!’ Al met eens stekken duizende gloeiende klauwen ze vast en sleuren ze over de vlakte en over de toppen der rotsen, zoodat ze rood geverwd waren van hun bloed, en bezaaid met stukken en flarden vleesch. Dat slepen en sleuren leed wederom zeven uren lang en zij en hadden geene klacht gegeven. Lucifer was razend, de marteltijd was uit. ‘Achteruit!’ klonk het, ‘vinden wij u morgennacht nog, driemaal wee over u!’ Een donderslag, die nog heviger was als de vorige weerklonk, duivels en spoken waren verdwenen en was helder dag.

Daar lagen zij alle twee, zoo deerlijk gesteld dat ze noch tale noch teeken en gaven, maar 't en leed niet lange of Eleonora was daar, zij hadde hare menschelijke gedaante weêre, uitgenomen hare voeten die nog hertenvoeten waren. En, in een, twee, drie, hadde zij ze bestreken met den inhoud eener flessche, en ze waren weêre gave en gezond, alsof hen niets en ware overgekomen. ‘Mijn hertelijksten dank, lieve Alverd,’ sprak zij, ‘nog een nacht en ik ben verlost. Kloeken moed!’

Zoo de dag gelijk de twee eerste ging voorbij en 't wierd avond. Al met eens gaan al de rotsen aan 't schudden en daveren: de grond ging op en neêre en 't donderde en 't bliksemde, men hadde gezeid de wereld gaat vergaan. 't Was donker en de wind waaide hevig en benauwdelijk: 't was alsof al de stormwinden daar te gare gekomen waren om hunnen duivel te ontbinden.

‘Ha, gij zijt daar nog!’ ratelde de donderende stemme van Lucifer, ‘drie maal wee over u!’

Twintig naeenvolgende donderslagen weergalmden over de rotsen, en 't regende steenen zoo groot als kinderhoofden, maar, o wonder, zij bleven ongedeerd, als of een onzichtbare hand hen beschermde.

[p. 309]

Nu begon een ander spel. Lucifer zelve verschijnt te lijve; wat afgrijselijk wangedrocht! Hij was zoo groot als de grootste rotse, hij droeg een geetenkop bezet met lange scherpe hoorns, zijne oogen laaiden en vlamden van woede. Hij stond rechte op twee leeuwenpooten, terwijl hij zijne twee groote vlindermuisvlerken opensloeg, over geheel het eiland.

‘Ha! gij tart mijne macht en stoort mijn gebied. 't Zal u deerlijk berouwen!’ zoo riep hij, en hij stekte een hunner in ieder klauw en sloeg ze met zulk geweld tegen malkaar, dat het bloed in 't ronde spette. Maar al met eens gaat de duivel aan 't beven en zijne klauwen worden machteloos, zoodat Alverd en zijn maat op den grond vielen, waar zij buiten zweê en kennisse bleven liggen.

Honderd donderslagen, zoo groot en zoo geweldig als ooit, doen de grond daveren dat hij wel op duizend steden openberst.

‘Gij hebt mij overwonnen,’ roept de booze, ‘gij zegepraalt over mijne macht: daar is eene die u helpt tegen wie ik niets en vermag. Eleonora zij dan de uwe; maar wij zullen malkaar nog wederzien.’

En een gebrul kwam uit 's duivels kele als van duizend tigers en alles is verdwenen. 't Is dag en hemelsblauwe lucht; de naakte steenrotsen zijn veranderd in honderden en honderden van prachtige huizen met gouden daken. Te midden het eiland staat het prachtig slot van Eleonora, met gouden wanden en torren, geen schoonder en was er in de wereld te vinden.

Daar kwam Eleonora nu aangestapt in al hare pracht, zij blonk en schitterde van edelgesteenten en drie hofjuffers volgden haar. Zij waren allen onttooverd en verlost.

Men bestreek de twee helden en weldra stonden zij gave en gezond voor Eleonora: zij en hadden geene oogen genoeg om haar te bewonderen, bijzonderlijk Alverd.

‘'t Is als een afgrijzelijke droom,’ riep Alverd begeesterd, ‘die in de helle begint en in den hemel eindigt: wat hebben wij geleden! maar 't is al vergeten en verre weg van mij, nu dat ik u bezitte. Laat ons maar

[p. 310]

seffens te schepe gaan en vertrekken: ons huwelijk moet gevierd worden!’

‘Heer Koning,’ sprak de hofmeester, ‘vraagt aan Eleonora waar zij liefst met u ten autare zou gaan, dat betaamt.’

‘Eu wel ja, Eleonora, 't zij zoo, waar wilt gij? uw wille zal de mijne zijn.’

‘Ach! mijn edelmoedige bruidegom,’ sprak zij, ‘ik wille dat de wensch van uw herte voldaan zij, hier, op deze stede, daar gij om mijnent wille zoovele geleden hebt: ik wille den duivel tergen en doen grinzen daar waar hij zijne macht verloren heeft. Ik wille hier op de plekke zelve waar ik verlost wierd, mijnen God bedanken en zijnen zegen vragen over ons huwelijk. Dan verlaat ik geerne deze streke om met u te gaan over zee'n en bergen naar uw koninklijk slot.’

De bruiloft wierd gevierd, met buitengewone pracht, zeven dagen lang zonder eens te rusten of te slapen, zoo dat zij moe en afgemat eindelijk, lief of leed, moesten uitscheeden.

('t Vervolgt)

J. Leroy