Biekorf. Jaargang 6

Op de wagens

SLAANDE rolt het rad daarhenen,
op de vastgevrozen schenen,

en het ruchtbaar roerend staal

rooft mij oore en tonge en taal.

Dichte ineengevlokte vlagen
doom, lijk snee die versch is, vagen

snel voorbij, en, stikken lands

verre, zie 'k hun' witten glans.

Overal, omleege, omhooge,
hier en daar en vat mijne ooge

niet als sneewwit, als en als

net gelijk nen zwanenhals.

Zwart alleen zijn esschen, iepen;
zwart de duistere boomenstriepen,

ginder, lijk nen dam, geleid,

tenden al die wittigheid.

Kwetsen zie 'k uwe ingewanden
mannevolk, die, happe in handen,

moeder Eerde, in uwen schoot,

grijpen naar hun daaglijksch brood.

[p. 375]

 

Kraaien, nu waarom niet laten

 

eens uwe arme voeten baten

 

't dikke van uw' kleêren? Zwart

 

zit gij in de snee en schart!

 

 

 

't Doet mij dere, en 'k wou ulieden

 

veerdig hulpe en bijstand bieden:

 

horkt!... Maar, eer 'k een zake u zeg,

 

roeit gij van den werke, en weg!

 

 

 

't Sneeuwt nog eens al! Op en neder

 

danst het lijzig lochtgeveder;

 

uit den hoogen afgedaald,

 

't een vlokske om het ander dwaalt.

 

 

 

Roeren doet de locht alomme,

 

vol gestorte runselblomme,

 

room gelijk, die, moegepord,

 

beuter in de keren wordt.

 

 

 

't Sneeuwt! Hoe gaat, hoe gaat ge varen,

 

die 't, met een, met al te sparen,

 

kostet houden, nog nen dag

 

's maals, aleer de snee daar lag?

 

 

 

Die de vogels, zonder zaaien,

 

laat den scherpen honger paaien,

 

Heere, neemt uw volk in acht,

 

dat van U nen troost verwacht!

 

 

 

Slaande rolt het rad daarhenen,

 

op de vastgevrozen schenen;

 

en 't mij verder voerend staal

 

rooft mij oore en tonge en taal.

14/2/'95.

Guido Gezelle