Biekorf. Jaargang 5

De Winter komt...

1.

De winter komt; 't is godsche dagen

één sture, grauwe, grijze lucht;

daar komt een stoet van regenvlagen

vol zware buien heengevlucht;

de hemel zet zijn' sluizen open

de wolken dreigen in 't verschiet;

in 't nat is de aarde half verzopen:

't moet al vergaan dat de ooge ziet.

2.

De winter komt; aanschouwt de boomen

die spokend achter bosch en baan,

Ontverfd en moedernaakt, te droomen,

en stakestijf te treuren staan.

De winter komt: de blaren vallen,

ze stuiven wervelend al in 't rond,

ze strooien weg en waterwallen,

Ze rotten op den barren grond.

[p. 313]

3.

De winter komt; de velden treuren,

de hoven staan in doodsgewaad;

waar zijn de zoete zomergeuren,

waar is de blom, de vrucht het zaad?

het weder treurt: de wolken zoeven,

't is altijd avond, altijd nacht;

geen mensche en durft op straat vertoeven

en elk voortaan zijn huis betracht.

4.

De winter komt; de vogels zwijgen,

ze zoeken elk een beter oord

uit 't groene loof, uit tak en twijgen

wordt hun gezang niet meer gehoord!

naar verre, zachter wereldstreken,

naar oorden, die geen schilder maalt,

is 't lieve vooglenchoor geweken,

alwaar een' milder zonne straalt.

5.

De winter komt; het blauw der luchten

is met een rouwkleed heel omhuld,

orkanen loeien, stormen vluchten,

den leeuw gelijk, die razend brult;

de menschen, daar de winden huilen,

daar 't onweêr buiten bonkt en boert,

gaan spoedig onder dak verschuilen:

't zoekt al de rust, dat rept en roert.

6.

De winter komt; de lieve zonne

is allen glans en gloed geroofd:

en schier heeft de edele levensbronne

heur' milde stralen uitgedoofd!

o zonne lief! waar is uw luister

die koestert, voedt en leven geeft?

die, 't wolkenvlagend zwerk, hoe duister,

een' gouden kroon van stralen geeft?

[p. 314]

7.

De winter naakt; hij is geboren

hij komt met rasse schreden af;

al 't schoon dat de ooge mocht bekoren

versterft of rust nu diep in 't graf;

vaart wel, gij beeld van lust en leven,

hoe lange eer gij weêrom verschijnt?

den geest der dood zie 'k vóór mij zweven

als 't tooisel der natuur verdwijnt!

8.

o Mensch! vergeet niet Hem te prijzen

van wien gij licht en leven erft!

Hij zal u 't hemelsch welzijn wijzen,

als 's werelds welzijn wijkt en sterft;

eens moet uw ziel, na leed en lijden

na storm en onweêr op haar baan

door 's levens droeve wintertijden,

den waren zomer binnengaan.

Uit Ronse

A. Beelaert