Biekorf. Jaargang 4

Tourcoing

WIJ schrijven Tourcoing, omdat die name, alhoewel hij geheel te gansch fransch luidt, nochtans zuiver Germaansch is, zooals het uit deze eenvoudige regelen, zoo meenen wij, zal blijken.

_**_*

't Klooster van Freckenhorst wierd gesticht bij Warendorf, in 't Munstersche, in 't jaar 851; de rekeningen van dit klooster zijn bewaard en in de oudsaksensche tale opgesteld; vele eigennamen staan er in van boeren, die in die tijden hunne tienden aan 't klooster moesten toedragen, mitsgaders de namen van de dorpen, waar die boeren woonden, in hunne oude gedaanten, gave en ongeschonden.

't Is een ware schat van eigennamen, eene kermis voor de liefhebbers.

Een zekere Thuring staat daar ook geboekt, met Bavika zijn vrouwe, wegens lasten die aan 't klooster te betalen waren.

Thuring moet de zoon van Thuro geweest zijn; zijn name wijst het uit: 't is immers een vadersnaam, 't is te zeggen een voornaam, die den name des vaders te kennen geeft.

[p. 167]

Was dat geen schoon gebruik?

De vader hiet Thuro; zijn zoon wierd Thuring geheeten, 't is te zeggen zoon van Thuro, volgens de geplogentheden van die tijden.

De name van Thuro, of Turo, met zijn verkleensel Turle en zijne wisselgedaante Duro, was veel in zwang bij de Germanen; Thuros waren immers de stamvaders van de Duerinckx, van de Tuerlinckx, van de Durings en van de Duringen.

Wij zouden ook genegen zijn om de Thüringen, een Duitschen volkstam, van eenen ouden, germaanschen Thuro te doen afstammen; maar gij moet weten, beste lezers, wij leven nu in een tijd van vooruitgang, en de naamredenkunde met behulp der vadersnamen, is ook al te verouderd en te gemeen geworden: 't en is niet meer wetenschappelijk diergelijke gedaanten als patronymica te verklaren.

Vele volksnamen komen te voorschijn als zelfstandige naamwoorden en daarnevens als bijvoegelijke naamwoorden, afleidingen met ing, dit achtervoegsel dienende om daar zoogenoemde intensiva af te maken.

Zoo hebben wij de beide gedaanten Vlamen en Vlamingen, nevens malkander.

De naam van Thüringen is van den zelfsten aard als de naam van Vlamingen; tot grondslag ligt de wortel van den Indogermaanschen woordenstam van dulden: men heeft immers Tulingi nevens Thuringi, zoo dat dit volk als een stam van verduldige lieden gedoopt wierd.

Dat is nu de laatste verklaring verneembaar in de groote tijdschriften der zoogezeide geleerde wereld.

Dat en belet nochtans niet dat de Thuring, waarmede wij begosten, de zoon is van een Thuro, en dat van dezen laatsten eigennaam geheel wel de verkleengedaante Turco kan gemaakt zijn; 't zijn wel zoovele eigennamen, die mits het achtervoegsel -co uit andere gesproten zijn; Duro gaf ook Duurke, den vader der Duurkens in Groningerland.

_**_*

Tourcoing is een van die eigennamen die minst van al slete gedaan hebben.

[p. 168]

Lijk hij nu is, zoo was hij nagenoeg toen een Germaan, waarschijnlijk een Frank, zijne zate had gevestigd, waar wij op onze tijden eene groote stad gingen tegenkomen.

Wij peisden dikwijls bij ons eigen: wat mag die naam toch bedieden?

Hij ontstukt van 's zelfs: Turco-ingen.

Wat zijn Turcoingen?

't Zijn de nazaten van den man die den name droeg van Turco.

Vroeger zeiden de lieden van de streke: wij gaan naar de Turcoingen; later zeiden zij in hunne friso- frankische tale, kort weg: wij gaan naar Turcoingen; en allengerhand wierd de geslachtsnaam een dorpsnaam en later een vermaarde stadsnaam.

Ware de oorspronkelijke name Turcingaheim geweest, lijk het ook zeer gemakkelijk hadde kunnen gebeuren, hij vonde zijn weersplete in den engelschen name Torkington en in den duitschen name Turkenfeld.

J. Seghers