Biekorf. Jaargang 4

[p. 1]

[Nummer 1]

Eerweerde Vader Lievens, S.I.

ONZE vlaamsche geloofsbode verbleef omtrent de drie jaar te Torpa, en wat hij er al deed en leed dat vinden wij ten grooten deele aangehaald in het tijdblad Les Précis Historiques van 't jaar 1887, en in volgende afleveringen.

Toen vader Lievens ten jare 1885 te Torpa toekwam en waren er niet meer als 56 bekeerden, en om dat getal te bereiken moest men dan nog de gedoopten en de geloofsleerlingen te gare rekenen.

Na een jaar onvermoeibaren ijver en lastig werken had de moedige vlaming het genoegen het getal zijner geloovigen tot vijftien- of zestien honderd te zien stijgen.

Den 30sten in Hooimaand, ten jare 1887, zond Vader Lievens onder ander het volgende nieuws naar zijne oversten:

‘De Heere zij geloofd en geprezen in de werken van genade en bermhertigheid die hij te Torpa uitgewrocht heeft! Verleden jaar, op den dag van den heiligen Igna-

[p. 2]

tius, hadden wij goed duizend gedoopten. Serdert dien is dat getal bijna vertienvoudigd. Mijn werk is vele vermeerderd, en mijne gelduitgaven ook, maar God leeft die 't al geeft!

De protestanten liggen omverre, hunne geloovigen en willen niet roeren, zij en gaan noch naar tempel noch naar schole, en zij houden staan dat ze door die schoone ketters bedrogen geweest hebben.’

Wilt gij weten wat de zendelingen doen, leest hetgene Eerweerde Vader Lievens schreef op den 30sten in Oestmaand 1887, dat is veertien dagen na dat hij twee nieuwe geloofsboden als hulpe verkregen had.

‘Sedert hunne aankomste,’ zoo verhaalt hij, ‘zijn vier dorpen, die te zamen 500 inwoners tellen, tot ons overgekomen: zij waren deels kettersch deels heidensch. 'k En kan uit mijn huis niet, want ik ben van 's morgens tot 's avond overlast met bezoeken; 'k hebbe meer werk als ik doen kan, bij zoo verre dat ik grootelijks vreeze, zoo er geene hulpe op en daagt, dat ik onder den drang zal bezwijken.

Hoe is 't ook mogelijk dat ik alleene eene christenheid beslave, die 10,000 zielen telt, die 30 scholen heeft, en waar het werk maar immer en groeit en toe en neemt! De toekomste van dat volk verontrust mij zoodanig, dat ik mij gedwongen gevoele hulpe te vragen!

't Is al meer als een jaar dat ik overmand ben; en, onlangsleden, binst dat ik te Rantsi verbleef, was ik toch zoo vermoeid en zoo ellendig, dat ik vele ruize hadde om mij rechte te houden in mijnen zetel, alhoewel ik door koortsen noch ziekte gekwollen en wierd.

De vracht van al de werken die hier nu bestaan weegt op mijne schouders. In al de dringendste noodwendigheden moet ik een handtje toesteken; maar, zonder groot gevaar en mogen wij al 't overige niet verwaarloozen. Van de 400 katholijke dorpen en hebbe ik nog maar de helft bezocht. Hoe lange zullen die menschen in 't Geloove volherden?

En toch, niettegenstaande ons kleen getal middelen en onzen overlast van werk, worden er ons van alle zijden

[p. 3]

verblijdende maren toegezonden. Ja, vandage zelve nog hebbe ik vernomen van Takarma, dat is een streke waar er een Lutheraansche dienaar staat, alsdat het volk daar gereed is om tot onzen godsdienst over te komen.

Niet verre van Khunti, omtrent eene ure zuidwaards, zijn er drie dorpen die beloven onze Leeringe aan te nemen van zoo dat er een geloofsbode gaat wonen of dat er eene capelle gebouwd wordt.

In geheel de streke en hebben de ketters, buiten Rantsi en Lohardagha, maar drie standplaatsen meer, en 't volk verlaat ze effen op, om ons Geloove te aanveerden.’

Te dien tijde schreef de Broeder Seitz, die hulpe was van vader Lievens: ‘.....Burju, dat een welgekend broeinest van Lutheranen is, heeft onlangs eenige uitgelezene lieden naar ons gestierd; zij hielden staan dat geheel het dorp veerdig was ter bekeeringe, dat allen ons Geloove wilden aannemen, en zelfs dat zij gereed waren 25 roepies boete te betalen voor iedereen onder hen die zoude afvallen.

In acht dagen tijds heeft vader Lievens minstens door 100 huisgezinnen bezocht geweest: 't is een ware beevaart naar Torpa. Die eerweerde vader heeft groot gezag over dat volk, ook wordt hij ervan vereerd en bemind. Hij aanhoort ze met een wonder, met een ongehoord geduld. In der waarheid de heilige Franciscus Xaverius en zoude 't niet beter kunnen.’

Den 16sten in Zaaimand 1887, schrijft vader Lievens: ‘Ons Heere zegent onze kranke pogingen want 't en is geen twijfel of de goede uitslag onzer zendinge is aan Gods hulpe te danken, 't is het werk zijner voorzienigheid.

Den dag van vandage, zijnder 400 dorpen die geheel of gedeeltelijk in onze leeringe gelooven; 't zijn 1500 bekeerlingen, 't zijn 60 scholen en verschillige capellen gebouwd. Binst deze laatste tijden hebben wij vele dopen moeten doen. Maar 't gene ongelukkig te kort schiet 't zijn de mannen en 't is het geld.

Van dag tot dag spreidt de zendinge wijder uit; sommige maanden is 't getal der bekeeringen wel tot duizend geklommen. Het werk groeit in evenredigheid aan, wij

[p. 4]

moeten scholen stichten, capellen bouwen, de geloofleeraars betalen, en somtijds nog 't een of 't ander dorp uit de ellende trekken.

En om in al die noodwendigheden te voorzien, krijgen wij geenen duit van onze eigene geloovigen, die te arme zijn om ons ter hulpe te komen; 't eenige waarop wij mogen rekenen, 't is de mildheid en de almoesen der christenen, die ons toegestierd worden door dezen die de lelie der velden zoo glazend versiert, en die aan de vogelkens des hemels hun aas verleent.

Maar, zoo zult gij misschien vragen, welk zijn dan de wondere middels die de zendeling gebruikt om dat volk te bekeeren?

't Is hier dat de voorzienigheid van God kennelijk is: zij bestiert zelfs de stoffelijke zaken, op zulker wijze dat alles naar een hooger doel streeft, zij gebruikt de kwalen van dit leven, om den lijdenden mensch ter kennisse van den waren godsdienst te leiden, en om hem door de hope voor een toekomende geluk op te beuren.

't Volk dezer streke, in zijne diepe eenvoudigheid, en begeert noch de rijkdommen, noch de wetenschap, noch de weldaden, noch de genuchten die het beschaafde Europa op de overige werelddeelen verspreidt. Verre van daar, 't is zelfs lijk met tegenzin dat zij naar den zendeling gaan, om een geneesmiddel voor hunne lichamelijke kwalen te vragen.

Maar, als 't alzoo is, wat begeren die stammen dan? Wat wenschen de Mundaris, de Uraons en de andere volkeren?

Ach voor hen is er een last, dien zij niet en kunnen dragen! Die arme, die ellendige menschen beminnen den grond waarop zij geboren wierden; zij beminnen het veld dat zij bewerken, en dat hunne voorouders ontgonnen hebben; zij beminnen de eerde waar de overblijfsel van hun voorgeslachte in rusten. Maar de Hindoe is gekomen, slim en geslepen heeft hij hunne onvoorzienigheid te bate genomen, hij heeft aan de oude eigenaars hun goed en hunne erve ontstolen, en hij is rijk geworden met den loon van hun werk.

[p. 5]

Komt deze ongelukkigen ter hulpe, en toogt hun de rechtmatige wijze, om de voordeelen, die recht en wet verschaft, te bekomen, en gij zult hun een vriend zijn. De Mundari zal, uit wederjunste voor den dienst of de weldaad die hij ontvangt, het blijde nieuws aanhooren en hem geheel rechtzinnig bekeeren.

Eens dat hij gekerstend en gedoopt is, staat hij sterk en standvastig. Zietdaar hoe het der goddelijke goedheid geliefd heeft onze wegen voor te bereiden. En 't is met eene ware rechtzinnigheid dat die goede menschen stillekens aan 't wangeloove hunner voorouders verlaten, om de heilige leeringe van Jesus Christus te aanveerden.’

‘...Wij zijn hier met twee'n’ meldt vader Lievens verder nog. ‘De drang der talrijke bezoekers dwingt mij hier te Torpa te verblijven. Van 's morgens tot 's avonds sta ik ter beschikkinge der geloovigen: ik moet ze aanhooren, hunne moeielijkheden uitleggen en vereffenen; deze ontvangen, die voor den eersten keer komen, met het gedacht van te bekeeren, naar hunne klachten luisteren, ze troosten en hun zeggen wat er hun te doen staat.

Dan zijn het de leermannen, de schoolmeesters die komen rekenschap geven van hun werk en die ik moete onderwijzen, aanmoedigen en bestieren. 't Komt hier onophoudend zoo veel volk, en 't zijn zoo menige dorpen te doorreizen, dat wij er te kort bij schieten.

Maar vaart wel, wij moeten algelijk vooruit, met een volle betrouwen op de goddelijke goedheid.’

Zulke is de moedige tale van onzen vlaamschen zendeling.

Geheel den winter van 1887 en den zomer van 1888 en heeft hij weder maar altijd slag om slinger gewrocht en gedoopt.

Wij nemen de volgende inlichtingen uit eenen brief, dien vader Haghenbeek, op den 5den in Hooimaand 't jaar 1888, uit Digghia verzond.

‘Van den eersten in Bloeimaand tot den eersten in Hooimaand hebben wij bekeerlingen aangeteekend uit wel 80 dorpen, waar er tot nu toe nog nooit een enkele katholijke gewoond en hadde. Tien, vijftien, twintig

[p. 6]

huishoudens dier nieuwe dorpen hebben hen aangeboden om onderwezen, en om in de heilige kerke aanveerd te te worden.

Wie zou er, bij zulk een schouwspel, kunnen laten, met den Ziener Isaias uit te roepen: Surge illuminare Jerusalem, quia venit lumen tuum et gloria Domini super te orta est... Filii tui de longe venient et filiae tuae de latere surgent. Ja, zij komen eindelinge, die volkeren en die stammen, na eene verblindheid van meer als 50 eeuwen, naar de lichtbake, die ten heiligen berge ontsteken wierd; zij openen hunne oogen voor het goddelijk licht, dat al de duisternissen moet verjagen waarmede de vijand van 't menschelijk geslacht hunnen geest omgeven hadde.’

En 't is door vader Lievens dat God geweerdigde deze wonderdaden uit te werken!

('t Vervolgt).

C.D.