Biekorf. Jaargang 3

[p. 369]

[Nummer 24]

Rond den Kerstblok

GROOTMOEDER zat in haren wijden leunstoel en ze vertelde van het goddelijk Kindeken, met zijn gouden haar; van Maria die moest om waterke gaan, en van Joseph den heiligen man!... En, rond het laaiende vier geschaard, horkten de lieve kleenkinderkens zoo vlijtig en zoo vroolijk. Ja ze luisterden lijk vinken.

In den blakenden heerd lag de laaiende Kerstblok aan. Spokig klom de kronkelende, vlamme omhooge en ze vonkte. De schaduwen speelden op de muren en de kleene buggels deden ze na, en ze loegen erom en ze waren zoo zalig!...

Eilaas!... Daarbuiten was het wat anders!... De wind beet zoo vinnig. De sneeuw stoof over de witbedekte wegen en de kleene vogelkens beefden in hunne nestjes!

_**_*

‘Kinderkens!’ zei Grootmoeder, na eene lange stonde zwijgens, hoort gij den wind die door de kave loeit en

[p. 370]

de sneeuw die op de vensterluiken stuift?... Hoe moeten ze nu afzien die arme jongentjes, die noch huis noch thuis en hebben en van deure tot deure moeten gaan om een stuksken brood te bedelen!’

En Jantje, de blonde krullebol, die dichtst bij Grootmoeder zat, keek de goede oude, sterlinge in heure oogen en 't vroeg haar vol kinderlijke eenvoudigheid: ‘Grootmoeder lief, komt het Kindeke Jesus nu ook nog al te mêe aan de deuren kloppen op Kerstavond, gelijk het deed in uwen tijd?’ En Grootmoeder drukte den lieveling haars herten zachtjes tegen hare borst en ze zei: ‘Ja, mijn kind! De kleene Kerst, hij komt ook nog! Want ieder keere dat er een arm kind aan onze deure klopt om hulpe, het is de kleene Kerst die tot ons komt!’

Die laatste woorden en waren nog niet geheel van Grootmoeder's lippen, of aller oogen wendden schielijk naar de voordeure. Een herhaald geklop wêergalmde duidelijk door het schuifelen van den wind, en daarop volgde een klagend geschrei, en dan niets meer.

Aanstonds greep de medelijdende moeder de lampe van de tafel, spoedde naar de deure en schoof den grendel weg.

_**_*

Een kleene jongen in lompen gekleed stond bibberende van de koude in de sneeuw, en hij weende bitterlijk. ‘Komt, mijn kind! komt binnen!’ riep moeder, met ontroerde stemme, terwijl twee tranen van medelijden uit heure oogen sprongen. En de kleene kwam achter moeder in huis, tot bij den blakenden heerd.

Och arme!... hoe deerlijk en ellendig zag hij eruit! Zonder kloefen of schoenen staken zijne gesprongen voetjes door verhakkelde besneeuwde kousen; zijn vestjen van verlapt grauw lijnwaad en dekte maar half zijn versteven schouders. Zijn aangezichtje was bleek en uitgemergeld en zijn handtjes waren gansch opgezwollen en rood van de koude.

Toen de kinderen den armzaligen knaap hadden gadegeslagen, ô dan waren ze tot in 't diepste van hun medelijdend herte getroffen!

[p. 371]

‘Moeder, doet hem mijne beste kousen aan, want de zijne zijn geheel in gaten, en hij heeft zoo koud!’ zei Jantje, dat dichtst bij Grootmoeder zat. - ‘Moeder doet hem mijn beste vestjen aan, want de zijne is geheel gescheurd.’ zei Hubrechtje, dat op vaders knie te peerde reed. - ‘Moeder! geeft hem mijne nieuwe kloefkes, want hij en heeft geene, en zijne voetjes hebben zoo koud!’ zei Godelieveken, dat al den anderen kant van Jantje tusschen moeder en grootmoeder zat.

En zoo wierd de kleene vreemdeling gewarmd en gekleed. - Moeder zette hem een deugdelijk avondmaal voor en de jongen maakte een kruisken en hij bad er zoo schoone, en hij at en hij dronk, en hij was gansch hersteld!

Toch zeiden de kleene kinderen in hun zelven: ‘Zou de lieve genoot dan niet spreken kunnen!... zie... van gansch den tijd en uitte hij nog geen enkel woord, en het is al zoo lange!’

- En nochtans, iets hemelsch blonk in zijne oogen; zijn voorhoofd straalde zoo glanzend; de glimlach zijner lippen was liefelijker als het eerste frissche paaschblommeken in het jeugdige lentegroen!

De kinders bezagen den jongen knaap met groeiende verwonderinge en ze en konden geen stonde hunne oogen van hem afwenden.

Toen eindelijk de tijd van het slapengaan gekomen was, wierd de lieve knaap naar het beddeken geleid van Jantje, en Jantje ging slapen bij zijn broerken.

_**_*

De sneeuw stoof nog altijd voort tegen de vensterluiken. De wind schuifelde nog altijd voort door de kave en onze kleene engelkens droomden van het kindeken Jesus, dat op kerstnacht door de besneeuwde straten dwaalt en aan de deuren komt kloppen! Ja, ze droomden van den kleenen Kerst, waarvan Grootmoeder hun verteld had; ze zagen hem in huis, 't was het vreemde knaapken van gisteren avond. Zij droomden nog, en ze zagen hoe dat het jongentjen omtrent middernacht uit zijn beddeken

[p. 372]

opstond, hoe 't stillekens, stillekens de trappen afkwam, zonder dat 't iemand hoorde. Om zijne leden golfde er een gouden kleed en op zijn hoofd blonk een kroone met diamanten doorzaaid.

Het knaapke ging tot in den hoek van den heerd, het leide er zachtjes de kousen van Jantje, het vestje van Hubrechtje, de kleene kloefkes van Godelieveken, en een zijden beurzeken daarnevens.

- Dan glom er een heldere schemerglans door den donkeren, en 't kindeken was weg!

_**_*

's Anderendaags 's morgens en vond moeder 't knaapken in zijn beddeken niet. - Gansch ontsteld kwam zij beneden, en o wonder! in den hoek van den heerd ontwaarde zij de kousen van Jantje, het vestje van Hubrechtje en de beste kloefkens van Godelieveken. Daarnevens lag er een beurzeken, en als zij 't opendeed, vond zij het vol gouden kroonen met het volgende briefken erbij. - ‘Gisteren avond kwam ik kloppen op uwe deure om hulpe en gij hebt er mij geschonken.

- Uit erkentelijkheid,

uw toegenegene Jesus!’

L. Walters.