Biekorf. Jaargang 3

Rook

IK zat, op zekeren avond,
na heeten zomergloed,
in mijnen hof te rooken
en 't pijpke smaakte zoo goed.

Mijn knaap van negen maanden,
Alfons, zat aan mijn zij,
in zijnen stoel, te kijken
naar 't pijpken en naar mij.

Hij stond, in den beginne,
verwonderd en verbaasd,
als hij den blauwen rookstriep
zag klemmen, maar welhaast

was alle vrees gevaren;
hij schoot in eenen lach,
omdat hij 't rookend pijpken
allengs hem naderen zag.

Dan liet ik uit het kopken
een dikke wolke gaan
en 't knaapke stak zijn handtje uit,
om naar dien rook te slaan.

[p. 297]

 

De wolke scheurde en vluchtte.

 

Ik liet een tweeden keer

 

den rook uit mijnen pijpkop

 

maar Fonske en sloeg niet meer.

 

 

 

Hij liet de wolke naderen

 

en greep er stil naartoe,

 

en als zijn handtje vol scheen,

 

hij deed 't voorzichtig toe.

 

 

 

Hij volgde nog een stonde

 

den rook die opwaards klom,

 

deed dan zijn handtjen open

 

en droei 't verwonderd om.

 

 

 

Maar weg was en verdwenen

 

de rook, en heel vergaan;

 

en 't knaapke vroeg om uitleg,

 

dien 't niet en kon verstaan.

 

 

 

Alfons, wanneer ge later

 

dit dichtje leest, gewis

 

zult ge ondervonden hebben

 

wat dat de wereld is.

 

 

 

De mensch zoekt hier beneden

 

het aardsch geluk, en staat

 

verwonderd als 't betrachte

 

- een rook - in niet vergaat.

 

 

 

Een dingen, één is noodig,

 

al 't ander is maar schijn:

 

't is werken om hierboven

 

van God beloond te zijn.

J. Noterdaeme