Biekorf. Jaargang 2

O mocht ik

O Mocht ik, ver van menschenooge,

alleen in 't dicht doorwassen woud,

waar de eikenboom zijn kruine omhooge

zijn branken strekt breed uitgevouwd;

Waar schaarsche zomerzonnestralen,

op 't moschkleed dat den grond bedekt,

door bladerholten nederdalen,

waar schaduw, spelend, de aarde vlekt;

Waar vogels vrij hun' nesten bouwen

en d'hope van het nageslacht

aan brooze takjes toevertrouwen

met wondre kunst bijeengebracht;

Waar 't needrig blomke staat ontloken,

hem spegelt in den watervliet,

en onder 't struikgewas gedoken

den Schepper dank om 't leven biedt;

O mocht ik daar van al 't gewoel en

't geraas der wereld los en vrij,

een stonde maar, den brand gevoelen

in herte en geest, der poezij;

Mijn dorst naar schoon- en waarheid laven

en zingend, heden, 's dichters pijn,

en 't bruischend bloed door de aderen dravend

dan dichten en gelukkig zijn!

J. Noterdaeme