Biekorf. Jaargang 2

Mingelmaren

OP het doodbeeldeke van den verdienstelijken Heer Adolf-Prosper Verriest, die te Kortrijk overleed, op den 21sten in Wedemaand 1891, lezen wij:

Hij was een van dezen die 't geweld der eeuwe durven weêrstand bieden, sterk en onwankelbaar zijnde in zijn Geloove.

Als Vader, als Echtgenoot en als Vriend was hij een voorbeeld van trouwe liefde en vaste toegenegenheid.

Hij vereerde in God de eeuwige Waarheid, de eeuwige Goedheid, de eeuwige Schoonheid; en onder de menschen was hij gelukkig, wanneer hij het ware, het goede en het schoone kon handhaven, voorstaan en verdedigen.

[p. 239]

Hij en verachtte niemand, zelfs den plichtige niet; maar, mensch zijnde, wist hij al dat menschelijk is te dulden en te verschoonen.

Wat gaf hem de pracht, de heerschappij, de rijkdom van de wereld, als hij hooger keek en God aanzag?

Heere, wij bidden U, geeft hem die ruste, dien vrede en dat licht, die, ongestadig bij de menschen, bij U eeuwig zijn!

Kinderen, Vrienden, blijft hem weerdig, wiens tegenwoordigheid gij voor eenen tijd missen moet, maar wiens eere en deugd u, als een kostbaar en onvergankelijk erfdeel, blijven zullen.

Heilige Maria, Moeder Gods, bidt voor ons, arme zondaars, nu en in de ure onzer dood! Amen.

IN 't jaar 1654 hoorde men te Antwerpen in dezer voegen kouten van den nieuwen snuf: ‘Wat men nu van Parijs gekregen heeft, of de mouwen korter, de armen blooter, de hals veel naakter, de rugge van den tabbaart meer of min uitgesneden wordt; of de bragoene ten halve arme hangt, of het lijf met teschkes, met lintjes, met faveurtjes, ende met wat couleur, hoe breed, hoe lang, hoe smal het wezen moet; wat stoffen nu te commun zijn; in summa eenen doolhof van de mode, want huikstoffe is te dun, taffenel dragen de vischwijfs, perpetuane heeft Hanneken Alleman, sergie dragen de kamenieren, de nieuwe moire, kemelshaar en diergelijke dragen de breinaadmeisens, tabinen hebben de kleermakersvrouwen, satinen dragen de winkeliers, pane dragen de gehuwden, de gouden lakens zijn te kostelijk: in summa daar en is niet dat mijnjoufvrouw aanstaat.’

De nieuwe snuf of snof is het vl. w. voor de nieuwe mode; maar wat zijn bragoenen? Huikstoffe is faliestoffe; maar wat is taffenel, wat is perpetuane, wat zijn breinaadmeisens, en wat is tabine?

EEN stokoude Blanckenbergenare, dien de menschen al kenden en dien ze van zijn leven gezien en hadden, zonder een klaverbladtje in den hoek van zijn' mond, - Jan Daele, wilt gij zijnen name weten, - was berecht, en hij ging sterven.

‘Jan’, zei er iemand die hem kwam bezoeken, ‘gij meugt den Heere dank wijten: gij hebt toch zulk een schoon lang leven gehad.’

[p. 240]

‘'t Is waar, m'nheere,’ zei Jan, ‘maar 't en heeft nooit niet breed geweest.’

En Jan is gestorven, met zijn klaverbladtjen in zijnen mond.

Hij was 83 jaar.

EEN vader maakte zijnen uitersten wille; en, wetende dat alle viere zijn' zeuns, - hij en hadde geen dochters, - op eenen appelboom gezind waren, dien hij in zijnen lochting staan hadde, zoo schreef hij als volgt: ‘Ik make ende late bij dezen aan u, mijnen oudsten zeune, al dat er aan den appelboom levende of dood is; aan u, mijnen tweeden zeune, make ende late ik bij dezen al dat er aan den appelboom, groene of drooge is; aan u, mijnen derden zeune, make ende late ik bij dezen al dat er aan den appelboom rechte of krom is; en aan u mijnen vierden zeune, make ende late ik bij dezen al dat er aan den appelboom dikke of dunne is.’

In The Caxton Review staat het volgende te lezen op bladzijde 36, van den eersten jaargang.

‘Een Vlaamsche briefwisselaar vraagt mij waarom de Engelsche schrijvers de Fransche in stêe van de Vlaamsche stad- en dorpsnamen gebruiken? Maar doen wij dat wel? Ik aanveerde dat onze wijze van vreemde plaatsnamen te spellen nog wat verward is; toch voor menige namen zijn wij bezig met eene wijze aan te nemen die meer wetenschappelijk is. Maar om tot de Nederlanden weder te keeren wij spreken van Brussels, Antwerp, Ghend, Mechlin (Mechelen), en zijn dat geen Vlaamsche gedaanten? Ik bekenne dat Bruges voor Brugge, Louvain voor Leuven, Courtrai voor Kortrijk alveel te Fransch zijn, en 't zoude mij deugd doen de Vlaamsche namen in algemeen gebruik te zien. Ik meene dat de vreemde plaatsnamen ons in den beginne door 't Fransch overgebracht wierden, en dat wij alzoo begonnen spreken van Cologne, Mayence, Trèves. In deze zake ware een volledige ommekeer wenschelijk, maar ingewortelde gewoonten zijn moeielijk om uit te roeien.’

Inderdaad oude gewoonten zijn kwaad om laten. Maar toch, en zou the Caxton Review het voorbeeld niet kunnen geven, en op zijn t' huiswijs, Brugge in stede van Bruges doen zetten? Ik meene dat de Engelsche zenden, daar ze met Belgium geteekend zijn, algelijk hunnen weg zouden vinden.

C.D.