Biekorf. Jaargang 1

[p. 225]

[Nummer 15]

Van Ko Lukkeboone

‘IK ben t'uwen dienste,’ zei Ko, en hij beefde lijk een riet.

‘Welnu, voor vandage zult gij mij een half gemet bosch uitreunen, en al het hout zult gij op eenen hoop smijten; dat werk moet voldaan zijn tegen zonnenondergang. Volgt mij nu, ik zal u het noodige allaam geven.’

Een half gemet bosch uitroden, in éénen zonneschijn, dat is onmogelijk, dachte Ko, maar hij zweeg: 't zou moeten zijn dat de gemeten hier stijf kleene zijn of dat men hier werkt met alle slag van vreemd allaam, waarmede men honderd keers meer kan doen als t'onzent.

Intusschentijd, waren mijnheere en Ko aan eenen stal gekomen. ‘Hier staat uw allaam,’ zei mijnheere, ‘en daar is de bosch.’ En hij wees in de verte. Daarop keerde hij zijne hielen en trok naar binnenwaard.

En is dat hier mijn allaam, zuchtte Ko: wel hemelsche deugd! een glazen happe, een glazen houweele en een

[p. 226]

glazen kordewagen! En 't is daarmeê dat ik moete dien bosch uitroden? Maar die heere is een oprechte moordenare! Zoo zeere niet gesproken: misschien hebben deze stukken allaam begaafdheden ongehoord! Wie weet: 't is hier al aardig en vreemde. Ja ja, wie weet!

En Ko lei stille stille zijn glazen haptje en zijn glazen houweeltje op zijn glazen kordewagentje, en hij ging traagzaam en voorzichtig boschwaard.

Daar gekomen nam Ko de happe en hij kapte. Krling! En de happe lag daar, wel in twintig stukken. Daarna greep hij zijn houweele en... krling! Ze lag daar ook al in scherven. - Och! menschen toch! weende Ko en hij zette hem neder op zijn kordewagentje te wege, maar hij zette er hem dwers deure, en plat op den grond.

Nog zoo jong en moeten wreed vermoord worden, 't en wilt toch niet gepeisd zijn, zuchtte Ko. Wat kwaad hebbe ik hier gedaan? Die grijsde duivel is zeker een moordenaar. Ja-ja, 't en kan niet anders zijn.

En Ko trok het haar uit zijn hoofd van klaar verdriet, daar zittende te kermen en te weenen: hij en hadde nog niets verricht en hij en dorste voor zonnenondergang naar huis niet gaan, uit vreeze voor zijn vel.

Als het elf en half sloeg, zoo sprak die heere tegen zijne dochters: ‘Wie van u zal den jongen vreemdeling eten dragen?’

‘Ik vader,’ zei de oudste, en zij vertrok naar den bosch, met Ko's eten in een sneeuwwit handdoeksken.

Als Ko haar zag komen, meende hij dat het een engel uit den hemel was, die kwam om hem te verlossen, zoo schoone was zij van aanziene en zoo schitterend opgezet en gekleed.

‘o Engel des hemels,’ zei Ko met zijne handen te gader, ‘verlost mij toch van de dood en van dien schrikkelijken heere: ik en hebbe nooit geen strooi in iemand's weg geleid. Ik was altijd fraai en rechtveerdig en t'avond zal de heere van dit burgslot mij onbermhertiglijk vermoorden, omdat ik dit half gemet bosch niet en zal uitgesmeten hebben: en kijkt welk allaam hij mij geeft!’

‘Troost u, mijn vriend,’ zoo sprak de dochter, ‘en

[p. 227]

schept moed, ik en ben geen engel des hemels maar wel de dochter van dien heere, die er u zoo onbermhertig en wreed uitziet. Doet dat ik u zal zeggen: gaat daar langs den gerskant en legt u wat te slapen, intusschentijd zal ik alles effen maken.’

‘Danke u,’ snikte Ko; en hij ging liggen, en hij neep zijne oogen toe, en hij deed om te slapen. Maar gij kunt denken of hij sliep!

Na eene halve ure, die voor Ko eene halve eeuwe geduurd hadde, gevoelde hij zachtjes op zijne schouder kloppen.

Ko deed zijne oogen open, maar hoe verwonderd en stond hij niet te kijken! De bosch was uitgerood, takken, persen en spaans waren op drie geweldige hoopen gesmeten; zijn glazen haptje, zijn glazen houweeltje en zijn glazen kordewagentje waren vermaakt, en de jonkvrouwe was verdwenen.

's Avonds als de zonne in den westen weggezonken was, kwam Ko Lukkeboone voorzichtig met zijn glazen allaam huizewaard, al schuifelen en al zingen dat het lunderde door de bosschen.

Mijnheere, die in zijn deuregat te wachten stond, was geheel verwonderd dat Ko er zoo vlijtig en te vreden uit zag.

‘Hoe is 't, jongen,’ vroeg hij: ‘is het werk afgeleid?’

‘Ja-ja 't Mijnheere, alles is kante en klaar, gelijk gij mij bevolen hebt.’

‘Ik wil dat zien,’ sprak Mijnheere mistrouwig. Zoo, hij ging en zag inderdaad dat de bosch uitgerood was.

‘Goed, jongen,’ zei hij: ‘gaat nu eten en dan slapen; morgen, wederom met zonnenopstaan, krijgt gij uw tweede werk, 't en zal niet moeilijker zijn als dat van vandage.’

Ko trok op, en ging eten en slapen.

't Begoste nauwelijks te klaren, en Ko wierd uit zijn bedde en bij Mijnheere gebeld. Als hij bij dien schrikkelijken slotheere kwam, met zijn lang wit haar, zijnen langen witten baard en zijne stralende oogen, zoo kreeg hij voor werk den grooten wal, die het groot slot omringde, uit te slaan in eenen anderen, die versch gedolven lag, op twintig stappen daarvan. En daartoe kreeg hij eene mande zonder gat.

[p. 228]

‘Ziet dat dit werk af is tegen zonnenondergang,’ zei Mijnheere kortweg, en, gelijk daags te vooren, trok hij weêrom het slot binnen.

Ko stond daar nog een keer te kijken gelijk een die 't niet helpen en kan. - De afgrijzelijkste dood zat voor zijne oogen te grinzen. Wie weet, zei hij, op een laatste, om zijn zelven te troosten: misschien is dat water hier anders als t' onzent, of ook nog, misschien heeft die mande verholene krachten in.

En Ko trok er naartoe.

Hij stak de mande tot over de ooren in 't water, en liep dan gelijk een haze naar den ijdelen wal; maar, als hij daar kwam, 't was met rooie dat er nog eenige druppeltjes van de mande vielen. Ko en verloos nog den moed niet, en eene geheel ure liep hij met zijne mande van den eenen wal naar den anderen, tot dat hij, buiten asem en van zijn zelven, te gronde viel en daar bleef liggen.

't Gerochte wederom elf en half, en de slotheere vroeg nog eens aan zijne dochters: ‘Wie van u zal den vreemdeling eten dragen?’

De oudste dochter zei: ‘Ik, vader.’

Zoo zij ging met het eten, in een schoon sneeuwwit handdoeksken gedraaid, en vond den schamelen bloed van zijn zelven liggen, nevens zijne mande zonder gat. Zij was aangedaan en zij sprak: ‘Jongeling, schept moed, ik ben hier weder: in eenige oogenblikken zal vaders gebod volbracht zijn en alle gevaar voorbij.’

Ko, als door eene tooverroede geraakt, bekomt, en, de jonkvrouwe verbaasd aanschouwende: ‘O!’ sprak hij, ‘mijne hulpe, God zij gedankt, 't is wel gij: komt gij mij nog eens verlossen van eene zekere dood?’

‘Ja-ik,’ sprak zij, bewogen, ‘en doet gelijk gisteren: ik zorge voor het andere.’

‘Danke u, jonkvrouwe, danke,’ zuchtte Ko, en hij streek hem, deed zijne oogen dichte en gebaarde te slapen.

Een halve ure daarna wierd er nog eens op Ko's schouder geklopt, en Ko, zijne oogen opentrekkende, zag, tot zijner verwonderinge en vreugde, dat het water van den eenen wal in den anderen was.

't Slot volgt.