De Beweging. Jaargang 14

[p. 398]

Tijdverzen
Door
W.L. Penning Jr.

Nu hoogtij vierend, demp uw Jubellied,
o Dag! die zooveel zielen knielen ziet -
In rouw verzonken - verre van de graven;
Verlaten ginds ligt vriend en vijand saam;
Waar blij hun Thuis moest zijn, verzucht hun Naam,
En zwijgen heerscht waar ze in 't geweld zich gaven.

Als broeders rusten ze in den moederschoot;
Dra, afscheidwuivend uit hun vroegen dood,
Bloeit kalm het veld waar zij elkaar bestreden -
Elkaar niet kennend, voortgezweept, verblind!....
Die treuren moet, treurt broederlijk gezind:
Verzoening straalt, verzoend weent saam in Vrede.

Had weldadig licht beloofd;
Maar de domper bleef niet achter -
Kneevlen zag zich elke wachter,
Vrije geest moest uitgedoofd.

[p. 399]

Meer dan tienmaal zeven jaren

 

Door aeloude macht gestuit,

 

Bleef de vonk al worstlend broeien -

 

Oorlogsstorm heeft ze op doen gloeien,

 

Eindlijk toch, als Vlam schoot ze uit!

 

 

 

Over nederlaag en leegte,

 

Als ik nimmer had beleefd,

 

Straalt het licht. De harten bloeden -

 

Hen kan opbloei nooit vergoeden

 

Wat de storm ontworteld heeft.

 

 

 

Maar die tartend hem verwekten,

 

Willekeur ligt meê-geveld;

 

Om in vrede en met vertrouwen

 

Vrucht in 't nieuwe licht te bouwen,

 

Fier geduld! wees gij mijn Held.

 

 

 

Smartvol, arm, straks ingekrompen,

 

Zij verméden mijn gebied,

 

Streng in afgezonderd leven

 

Heb ik rekenschap te geven

 

Aan mijzelf - en 'k wanhoop niet.

 

 

 

Wat ik bloeiend niet mocht wezen,

 

Bloedend mag 'k mijzelf nu zijn;

 

Zwak, sta 'k nu op vrije voeten;

 

Wát ik ook had in te boeten,

 

Geest- en wilskracht bleven mijn.

Heeft weldadig licht beloofd;
Onverwacht is 't licht gekomen;
Zal naar 't Hart de weldaad stroomen -
Kracht vergaar zich hand en hoofd.

[p. 400]

 

Van de zonen die ik gaan zag -

 

Weinig keerden er, en hoe?

 

Wereldburgers kort te voren,

 

Willen ze enkel mij behooren,

 

Móeder komt hun arbeid toe.

 

 

 

Puin rondom. Herbouw, herplanting,

 

Loone 't onversaagd geslacht!...

 

Sterker zal er zich uit beuren -

 

Doch ook 't sterkste mij zien treuren

 

Om al de offers mij gebracht.

 

 

 

En naar alle Hemelstreken

 

Wijs ik droef op volk en land

 

Dat vervreemden moest van 't mijne;

 

Wil de zon hierbinnen schijnen,

 

Zien moet ze eerst - de Broederhand!

 

 

 

Nu de traan pas vrij mag vloeien,

 

Nu met nauw verbonden wond

 

Alom Droefheid toeft bij dooden

 

Onder onverzorgde zoden

 

Saam in vreemde' of eigen grond -

 

 

 

Nu schijnt uur van Alverzoening

 

Hooploos ver; en toch o God -

 

Waren we ooit zoo één in Lijden?

 

Vinden verre en verder tijden

 

Weeker ziel, gedeelder lot?

 

 

 

Alom moêgestreden handen,

 

Uwaart strekt mijn hand zich uit,

 

Keert ze onzalig tot mij weder,

 

Niet ontmoedigd valt zij neder -

 

Tijd bracht licht; eens - troostvol teeder

 

Brengt hij 't stemmende geluid.

[p. 401]

Een droom?

 

Elks vuistslag naar één schuldig hoofd

 

Heeft oorlogs-wee voor goed gewroken:

 

Ziedaar, o Mars! uw helm gekloofd,

 

't Zwaard u ontvallen, 't zwaard gebroken.

 

In machteloozen ommekeer

 

Zie Blijheids-vuur, hoor Vrijheids-donder,

 

En zit getroost als wereldwonder

 

Bij de uitgediende goden neêr -

 

De Hemel straalt, úw rijk is onder.

November 1918.