De Beweging. Jaargang 14

[p. 295]

Zonsondergang
Door
Maurits Uyldert

Ik scheur de bloedend rode ranken open,
Het warnet der lianen, en ik schouw:
In wijde hemel-nis, door goud bedropen,
Hoog aan den einder, staat een slanke vrouw.

Zij staat doodstil, omrankt door rode rozen,
Hoog aan den einder in het hemels licht:
De gloeden van de bloemen doen haar blozen,
Zij houdt op mij haar strakke blik gericht.

Heur gouden haren stralen, glansen, flonkren,
Heur naakte blankheid gloeit gelijk een roos:
Ik voel mijn ziel in zwoel verlangen donkren
En tot haar opgestuwd als in een hoos.

Ik hoor haar onbewogen lippen fluisteren
En zachtjes zingen wat mijn hart zich droomt,
En al mijn zinnen hunkeren en luisteren
Naar 't zoet geluid dat uit haar adem stroomt.

Zij zingt van helle en bovenaardse vreugden,
Zij zingt van liefde, zij, nabij en ver,
Zij fluistert namen die uit dromen heugden,
Dromen, verschoten, zoals ster na ster.

[p. 296]

 

Ik sluit mijn ogen want ik weet haar sterven

 

En buig mij schreiend naar het weke gras:

 

Ik weet dat wie haar ziet nog ver moet zwerven

 

Voordat hij weervindt wie hij eenmaal was....

 

 

 

En als ik weer mijn dorstig oog wil weiden

 

En nog voor 't laatst wil laven aan haar gloed

 

Straalt uit de donkre blauwe hemel-heide

 

Mij 't bloesemend gesternte tegemoet.