De Beweging. Jaargang 12

[p. 27]

Twee gedichten
Door
Maurits Uyldert

I

Zij kuste hem snachts bij de linde,
Na dagen van minne en spel,
Den minnaar de liefste beminde
Het laatste en snikkend vaarwel.
De hemel hing pralend te flonkren,
De nachtegaal neurde en floot,
Door den geurigen nacht gleed de donkere
Vlerk van de dood.

Hij reed door de zomerse dagen
Onder de zon en het zuiverend licht
Door het geurige graan, zonder vragen
Waarheen men zijn reis had gericht.
Aan den horizon vlamde de donder
Bloedrood van het moordende vuur,
Maar zijn droom dwaalde verder en vond er
Alleen maar dat uur....

[p. 28]

 

Alleen maar de schreiende liefste

 

Alleen in den donkeren nacht,

 

Haar ogen, droef-donkere, hief ze

 

Naar hem als een spraakloze klacht,

 

Naar hem die naar haar slechts verlangde

 

Met de hete kracht van het bloed

 

Dat éven-fel rusteloos prangde

 

In haar marrend gemoed.

 

 

 

Waar minnende harten verbeiden

 

Daar scheidt hen geen afstand, hoe groot.

 

Eén leven slechts leiden zij beiden

 

Tot achter de grens van den dood.

 

En dwars door het vuur der granaten

 

Reed hij zingend den dood tegemoet

 

Naar den nacht waar hem wonk haar gelaat en

 

Waar wuifde haar groet.

II

Zij hief haar hoofd....een glimlach wierp zijn licht
Over haar bleek gelaat, der wimpren waas
Zonk over de ogen en zij zweeg in droom.
Alleen haar mond, half open, trilde in pijn.

Geen sterfling zag de wreedheid van dit uur
Maar dat haar ziel zich plots, als met een zwaai,
Omhoog ontrukt had aan dees werelds ban
En ginder gelukzalig saamspraak hield
Met een die - ruwer niet, noch met meer smart -
Van droeven doem bevrijd werd, dit verstond
Wie haar in zomernachten, roerloos schoon,
In 't park zag mijmren op een berm van mos.

[p. 29]

 

Daar zat zij als een beeld, haar handen blank

 

Gevouwen in haar schoot en 't hoofd omhoog

 

Zodat haar wit en droom-geboeid gelaat

 

Den bleken schijn van maan en starren ving.

 

En tot den trans der starren rees haar geest

 

In de ijle ledigheid en schouwde ver...

 

Er was geen zucht die aan haar mond ontsteeg,

 

Geen harteklop trilde in haar weke borst

 

En zij gevoelde zelfs geen gang van bloed....

 

Zij had die verste schoonheid diepst verstaan

 

Die geen verschijnt dan wie aan de overzij

 

Van de oever van den dood het leven schouwt

 

En zelfs der aarde droom niet meer begeert:

 

Waar lust noch lijden meer de borst beroert,

 

Waar geen verlangen meer de ziel doortrilt

 

Omdat zij buiten waan en wereld woont,

 

En roerloos in het hart der schoonheid woont.