De Beweging. Jaargang 11

[p. 196]

De dag
Door
Albert Verwey

Iedre dag is schoon
Als hij, jong, begint -
Als in ons de droom
Die van nachtdauw druipt
Zacht de wieken schudt,
Uitspeurt naar de zon.
Of die rozig rijst,
Kolkt in zilvren gloed,
Smoort in vocht gewolk,
Altijd is hij nieuw,
Zendt, gedempt of klaar,
Stralen door 't heelal.
Nieuw rijst boven de aard
Dan de vogel hoog,
Nieuw rijst plant en dier,
Nieuw de mensch uit slaap.
Hoor, hoe zingt dan hel
Iedre stem in ons,
Beek gelijk die speelsch -
Bron in 't ruig gebergt -
Worteltronk en kei

[p. 197]

 

Zilvrig overplast,

 

Dan weer zinkt en zuigt.

 

Doelloos, niet nog vol,

 

Richtingloos in schijn,

 

Reikt en wijkt en draalt

 

Vóór zijn werk en beeld

 

Wie zichzelf geniet:

 

De aanstonds wakkre Wil.

 

Zie, zijn hoofd straalt uit,

 

Zie, zijn taak blinkt scherp,

 

Hand en oog vereend

 

Leidt de onzichtbre geest.

De zon klom hoog, het werk ligt stil.
En zooals de opgestuwde vloed
Gevangen tusschen sluis en sluis
Terugzinkt naar de lage zee
Zoodra de deuren opengaan,
Zoo zinkt in plant en dier en mensch
Het bloed terug uit kroon en hoofd
Nu de aarde in 't midden van haar vaart
Geen drang meer voelend, op noch neer,
In evenwicht en schommelstand
Een oogwenk hangt. Bezonken rust
Vliet door 't heelal, verzameling
Van krachten in het middenpunt
Van de gespreide ruimte. Een poos
Luiken zich oogen. Tot de bol
Zijn loop herneemt, nu neerwaarts. Traag
Wenden naar 't werk gedachten zich
Die 's morgens scholen, sterk nochtans
En helderoogig, kindren van
Ontleding, koel de neergang ziend.

[p. 198]

III

 

Dan avond. Zooals wolken aan den hemel

 

Maken zich droomen los en vlieden over

 

De ronde ruimte: vormen, kleuren, dragend

 

Van alle beelden die de dag bevolkten.

 

Ons hart wil mee. Waarheen? In zich getogen

 

Heeft het hen alle en koestert ze en beluistert

 

Hun vele stemmen, die het dankend troosten.

 

Zij komen weer? Zij gaan? Zij blijven? - Armen

 

Omvangen in het donker mij, hun droomer.

 

Lieven, vaartwel! De slaap lokt. Zacht geborgen

 

In nacht en stilte rusten we; maar dan ook

 

Niet eenzaam: samen sluimrend tot de morgen.