|
| |
| |
| |
Idylle van 't Hollandse strand
Door
Willem Van Doorn
1912. Pension te....
Wèg die dooie, die muffige, suffige krant!
Rol de tijd er maar in, en begraaf 'm in 't zand, -
Dat wil nieuws in Augustus! - Zó dom, en zo oud...
En dat zit in 'n kamer 'n kip te benauwd!
Sta toch op, vent; de regen is over, en 't blauwt
Achter rafels van wolken en rukken van wind...
'n Kuier, 'n kuier aan 't strand!
Heeft de plaagster gepakt, heeft 'n zoen d'r gediefd, -
Drie weken getrouwd en dan nog zo verliefd! -
Want nu heeft ie op eenmaal zo'n koldrende haast,
Met wijd-open monden en ogen verglaasd
| |
| |
Wijkt 'm alles in 't dorp; en Marieke, ze blaast
Bij 'r zwoegen door 't mullige duinpad, en hijgt
Als et stijgt en stijgt, -
Maar hij loopt als door 't weiland 'n kieft!
Daar breidt zich et strand, -
Hand sluit zich om hand, -
En nu met 'n vaart langs et slipp'rende duin,
Dat Marieke d'r hoedje staat dronken en schuin;
En 'n windvlaag beproest ze met schuim tot 'n groet,
En pakt z'in de kleren, en blaast door d'r goed,
En schuurt met z'n knuisten d'r lijf tot 'n gloed, -
En honderde golfruggen rollen op z' aan,
Witte klauwen in 't schulprige bruin.
Hij bloost als 'n roos zich door 't mistige vaal,
Zendt tot vlak voor hun voeten 'n kartlende straal,
En is weg weer, ineens. - En ze wenden zich Noord,
Naar 'n ster die hun licht als 'n lamp in 'n poort,
Dicht aaneen en omstrengeld, en spreken geen woord...
Boven 't zwaardof gebruis vliegt 'n eenzame gil,
Waar de scholekster stroopt om 'n maal.
En wat schrijden ze vlug:
Door hun zwellende kleren getild en omvlagd,
Domplen z' als meeuwen zich diep in de nacht...
| |
| |
En dan eindlik gekeerd, - maar hoe schrikt hun et Zuid!
't Is blauwzwart van wolken, en bloedrood daaruit
Grimt 'n oog overstrand naar wat kookt, woelt, en kruit:
Ruigwollige golframmen rennen te hoop
Stugschoudrig en zwijgend op wacht...
Van 't zand in d'r neus; - 'n gesis, 'n gesuis, -
Daar vallen de droppels met stijgend geruis,
‘Geen plekj' om te schuilen, - o had ik m'n krant,
Jou rold' ik er in, en ik stopte j' in 't zand!’...
Dicht gaat z'n mond van d'r kletsnatte hand:
‘Kom mee! in de duinen daar graven we 'n hol,
Oog-toe, en je bent immers thuis!’
Jaagt de wind hun opzij, maar ze vinden et duin.
Marieke d'r hoedje staat dwars op 'r kruin, -
En nu wurmen ze tegen de helling omhoog;
Poedelnat allebei; als 'n ziltige loog
Knaagt de regen d'r huid, bijt z' als vuur in et oog;
En et duinzand omdwarrelt z' als duivels in wals,
En vlijmgniept hun hals, -
't Oor scheurt van de stormebazuin!
| |
| |
Zinken en schuiven, de schoenen vol zand,
Tot ze bonsribbend pleistren, beneden beland,
En dan voort weer geworsteld, door miezlende mist,
Waar de helmstengel schrijnt, waar de braam gierig grist
Naar 'n raaflende rok, waar de duindistel krist
Als 'n grimme Maleier, en hij schreeuwt het uit
Met 'n doorn in z'n kuit,
Eh hij kromt zich, en wrijft met z'n hand.
Twee druipnatte kippen!...Gezellig die lamp!
Die werige spiegel bewasemd van damp!
En die ouwe pantoffels, behaaglik gevoel!
En die gammele tafel, die krakende stoel,
Die hele verkleurde, beschimmelde boel...
Maar als achter z'n krant hij tevreden 'ns zucht,
‘O m'n rok, m'n japon, wat 'n ramp!’
|
|
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd