De Beweging. Jaargang 9

[p. 296]

De doode vulkaan
Door
George Gonggrijp

Een zwaren band van nacht-wolken doorborend

Met rotsachtigen, ruigen krater-trans,

Verrijst hij dreigend tegen d'avondglans

Van 't hemelmeer, dat, zilver-blauw verglorend,

In zaal'ge, lichtvervulde verten vliet.

Op breede basis, boven 't laag gebied

Der aarde, eenzaam en geweldig, torent

De bergtop van graniet.

Nog stond de kleurenpracht der zwijgende aarde

Stil-glanzend in het schaduwlooze licht,

Toen als een snelle, heimelijke schicht

Een zucht van stilte door de luchten waarde

Die 't eerst en zacht begin van scheemring bracht...

En al de landen droomen van den nacht, -

Maar boven deez' staat de nog zon-verklaarde

In bronzig-gouden pracht.

Hoog boven aarde's sluimerend en zwijgend

Domein, dat reeds in 't schaduwkleed zich hult,

Verrijst, een korte pooze alleen verguld

In 't zaam'lend duister, deze, dood, en dreigend!

[p. 297]

 

Een korte pooze alleen nog hij de pracht

 

Van goud, van brons, van rood te torsen tracht...

 

Dan buigt zich, reuzig uit de heemlen nijgend,

 

Ook over hem de nacht.

 

 

 

Zooals de wolkjes, die in 't noenuur reien

 

Als witte hemelnimfen rond zijn zij,

 

Den bliksem herbergend! - zoo is ook hij.

 

Zooals het stroompje dat hij neer doet glijen,

 

Uit schaduw zijner wouden-diepte, in blij

 

Geklaterschuim naar lagere vallei,

 

En dat tot donderende vloed-getijen

 

Kan worden, - zoo is hij.

 

 

 

Zooals het volk is dat in lust en nooden

 

Gelaten en in schijnvreê rond hem leeft,

 

Maar ongemeten krachten in zich heeft

 

Die, door verborgen oorzaak, plots tot roode

 

En bliksemende daad uit kunnen slaan, -

 

Zoo zie ik, groot en geheimzinnig, staan,

 

Als een mysterie in den nacht, de doode,

 

En dreigende vulkaan!