De Beweging. Jaargang 8

[p. 179]

De zonsverduistering
Door
Albert Verwey.

Toen de maanwolf begon
- Vrat een hap uit de zij van de zon -
Ging alles op aard zijn gewonen gang,
De bloemen stonden te pralen,
De lucht was als koelte op een warme wang,
Steil vielen schaduw en stralen.

Maar aanstonds zonk in den zonneschijn
Een vaalte neer als de zwarte pijn
Van den god, al dieper gebeten.
De schaduwen bleven, krompen nog,
Door het middagbedrog
Gesleten.

Maar kilte beving uit een bleeker lucht
De loovers en ook de menschen,
De bloei op het land die geen onheil ducht
Voelt zijn verven verflenzen.
De vogels maken vreemd gerucht;
Een nacht, daar de zon in het Zenith staat,
Dringt in het huis en rondom vlucht
Het gewiekt gekwetter langs duin en straat.

[p. 180]

 

Ik zie door 't roetbeduisterd glas

 

Omhoog: als een maagre sikkel blinkt

 

De zon, haast verslonden door donkre maan.

 

En speur twee groote vogels gaan

 

Loodrecht erheen; maar zijlings zinkt

 

Eerst een, dan de andre, wiekensras,

 

Als melden zij verschrikt de maar:

 

Het ondier zwolg den god omhoog!

 

Waar is het oog waarin ons oog

 

Zijn bron vond en zijn spiegelaar?

 

 

 

Tot door de stilte en sombre dag

 

Een zuchten tijgt: de schaduw sterkt,

 

Want heller 't licht dat neven leit.

 

O welk een lach

 

Nu elk het merkt

 

En zich de kleur weer openspreidt.

 

 

 

En flonkrend in zijn ronden gloed

 

Sloot nu de god zijn andre zij.

 

Het monster in zijn donkren spoed

 

Toog onverzaad aan 't Licht voorbij.