De Beweging. Jaargang 7

[p. 168]

Storm aan de haven
Door
Is. P. de Vooys.

Nog dreunt in mijn ooren de golvenslag
van de zee, door een storm gejaagd
tegen muur van gemetseld bazalt.
De hemel was klaar dien windendag,
door geen regen of nevel vervaagd,
blauw glanzend in 't water, vóor 't valt,

Weer zie ik de schittring van fijn gespat
uit golven die zeemuur besprongen,
waar 't zonlicht in kleur zich ontplooit.
Hoe frisch werd de lucht van ziltig nat
dat, hoog in den windgang gedrongen,
zich wijduit in druppen verstrooit.

En slank was het wieken van blanke meeuw
trotseerend het woelen der luchten,
den windvlaag, die landwaarts haar sleept.
Wit wuifde het schuimen als warrelsneeuw;
'k zag vlokken naar vóorduinen vluchten
in rijdans, die 't strandvlak bestreept.

[p. 169]

 

Dat jagende leven in 't open licht,

 

in 't kleurend bestralen van klare zon

 

over zee, die geen einder gedoogt,

 

en door wind, die geen oogenblik zwicht,

 

o, dat ik zoo'n frischheid voor altoos won

 

voor 't hart, door werkhitte verdroogd.