De Beweging. Jaargang 6

[p. 147]

Den dichter W.L. Penning Jr.
Naar aanleiding van het voorafgaand gedicht en ter gelegenheid van zijn zeventigsten verjaardag op den 10^den november 1910
Door
Albert Verwey.

‘Viert ge een lang leven zonder dooden te gedenken
Die u eens liever dan het leven waren,
Al schonk 't geluk u al wat het kan schenken
Er faalt een schoonheid aan uw afgeloopen jaren.

Eerst toen de dood haar die gij innig liefhadt huwde
Hebt gij aanschouwd wat raadsel was gebleven,
Maar nu in klacht en troost u openluwde:
De zoete onscheidbaarheid van liefde en dood en leven.’

Zoo schreef ik, vriend, als was 't aan een
Die met zijn lieve doode alleen
En niet met ons zijn vrienden leeft;
Maar dat was onrecht: niemand heeft

[p. 148]

 

Nadat hij 't liefste had verloren

 

Aandachtiger als gij gestreefd

 

Nochtans te blijven toebehooren

 

Aan vriendenkring die u omgeeft.

 

En als wie nooit heeft losgelaten

 

Met de eene hand de zielsvriendin

 

Die, naast u gaande, nu de straten

 

Van de ons onzichtbre sfeer bezweeft,

 

Bleeft ge met de andre tastende in

 

De sfeer waar wij rondom u wonen

 

En waart ons even trouw als haar.

 

Zoo konden gij en wij elkaar

 

Gedurig de eigen vriendschap toonen

 

En uit de dagen van ons jaar

 

Niet enkel, wijding-vol, herdenken

 

Den dag die haar her-boren zag,

 

Maar, vriend, ook uw geboortedag.

 

Haar vierdag kan uw feest niet krenken,

 

Aan haar herinrend, eeren we u,

 

Zij wilde uw vreugd, en wil haar nu.

Gij vraagde me eens, nieuwsgierig als een blinde
Die nooit in zwijgend oog een antwoord leest,
Waarom 'k in vriendschap mij aan u verbinde
Daar gij toch nooit voor mij iets zijt geweest.

En moeilijk was het mijn gedachte te uiten
Omdat ik zelden mijn gevoel beken,
En ook in 't pogen mijn gemoed te ontsluiten
Een slechte vinder van den sleutel ben.

[p. 149]

 

Maar, daar gij antwoord wachtte, liet ik ijlings

 

Uw beelden in mijn geest voorbij mij gaan.

 

Een oogwenk zag ik elk - en face of zijlings -

 

Maar met uitvorschend oog en vragend aan.

 

 

 

Als man en vriend verscheent ge, als geest en dichter,

 

En bij elk beeld begon mijn hart zijn lof,

 

Maar één blonk uit en de innerlijke Richter

 

Die ik zoo graag wil zijn, hield zwijgend hof.

 

 

 

Ik zag hem die volhardde als andren faalden,

 

Die zonder grootdoen zijn dorst die hij was,

 

Wien last en zorg de stille spieren staalden,

 

Die, naar hij blind werd, zichtbrer schoonheid las.

 

 

 

En ik erkende dat mij nooit geen lijden

 

Zoeter gerustheid wreeder heeft ontroofd

 

Dan dit bevind: dat ook in onze tijden

 

Een enkle maar houdt wat hij heeft beloofd.

 

 

 

Gij waart zoo'n enkle, en ik die al mijn dagen

 

Den held meer eer dan wien ook die wat schijnt,

 

Ik heb u daadlijk in mijn hart gedragen

 

Bij 't zien hoe rustloos ge u hebt afgepijnd.

 

 

 

Mijn dappre strijder, niet voor geld of hulden,

 

Maar voor 't voldoen wat heiligst in u leeft,

 

Dit schat ik hoogst, dat gij in doen en dulden

 

U nooit aan de overmacht gewonnen geeft.

[p. 150]

 

Of ik 't u zei? - Ik zeg het thans voor velen,

 

Die voelen hoe voor kunst men leeft en sterft.

 

De duizend, die zich duizendwerf verdeelen,

 

Buigen voor Een die om de Schoonheid werft.