De Beweging. Jaargang 5

[p. 265]

De smidse
Door
Jan Prins.

De blinden waren dicht, maar in de smidse blonk
nog licht, en langzaam, van den lagen zolder, zonk
het dreunende geluid van de gevallen slagen.
De meester smeedde nog. De plotselinge vlagen
van hooger helderheid, die sloegen uit den haard,
verlichtten zijn gezicht. De meester stond bedaard
en krachtig voor het aanbeeld, en de vonken vlogen
onder den hamer uit. De meester stond gebogen
in aandacht voor zich neer te zien, en aan het touw
dat afhing van den balg, een ranke jonge vrouw,
bijkans een meisje nog, zijn dochter. Want zijne uren
zijn kostbaar, en het kost te veel, een knecht te huren
voor overwerk des nachts. En boven is het brood
toch altijd noodig, en zeer dikwijls is de nood
er nijpend. Dus hij vecht, en vecht, met alle krachten,
neerhamerend zijn haat en donkere gedachten.
En in de smidse staat zijn dochter.

Zal wel ooit

dien gij beminnen zult, mijn kind, zoo lief getooid
u in dien eenvoud zien? Hij mag wel zeer bescheiden
voor zijn geluk staan, want voor altijd te benijden

[p. 266]

 

is wie die liefde wint. Hoe somber slaat het vuur

 

in de verlatenheid van dit verborgen uur

 

zijn roode golven uit en vlamt op de gezichten.

 

Eens zal een ander licht, den nacht door, u verlichten:

 

de schemerige lamp, die in de kamer brandt

 

van twee geliefden, als het schijnsel van den wand

 

op hun gestalten komt gevallen en het lange

 

verrukte ontwaken uit hun wederzijdsch verlangen.

 

Maar zult gij dan zóó schoon zijn? Zie, hoe gij uw haar

 

nu hebt gewrongen, ongekunsteld, in elkaar,

 

zooals Diana deed. Ik zie de vonken dansen

 

en langs uw slapen het wegvloeien van de glansen

 

en vluchten van het licht. En als Diana jong

 

en krachtig, als zij weer gereed is tot een sprong

 

achter het schielijk wild, zie ik uw slanke leden

 

nu in den opslag van het lage vuur getreden

 

en heel de schoonheid van uw sterk en lenig lijf.

 

 

 

En in de smidse dreunt het aanbeeld.

 

 

 

Het bedrijf

 

eischt al uw krachten, maar hoe moedig en besloten

 

stort ge u den arbeid in: de handen hoog, de ontbloote

 

benedenarmen langs het koord. De roode mond,

 

half open, hijgt den adem in en, zinkend rond

 

het matte vochtige en toch donzige der wangen,

 

zie ik de streeling van twee losse lokken hangen

 

en trillen voor het oor. De vaste boezem gaat

 

onrustig en, den gloed op uw gestalte, staat

 

gij licht en hoog in 't ruime duister. De oogen gloeien

 

in uw verhit gelaat. Eens zal een blos daar bloeien

 

ontroerender wellicht, doch schooner nooit dan nu.

 

De geesten van den nacht zien en begeeren u.

[p. 267]

 

Zij dwalen, stijgen, dalen om uw voet en zoeken

 

hun toevlucht, sluipend, in de schaduwige hoeken

 

der smidse, en naar het vuur opvlamt of doffer gloeit

 

ziet men den valen stoet omlaag, die wijkt of groeit

 

en aanvalt of zich weer terugtrekt, - en daartegen

 

u, rustig van gebaar, witschitterend bewegen.

 

 

 

En in de smidse klinkt het ijzer op het staal.

 

 

 

Zie mij nog eenmaal aan. - Het gloeiende metaal

 

weertintelt in uwe oogen. Hoog over de wangen

 

ligt altijd nog de laaie gloed. Maar een verlangen

 

van rust doortrekt u reeds. - Vaarwel, en goeden nacht.

 

Dat in uwe eenzaamheid de koele stilte zacht

 

om u gelegen zij; dat vriendelijke droomen

 

den klaren hemel uwer sluimering doorstroomen.

 

En zij eenmaal uw droom met een, dien gij bemint,

 

althans een schoone droom. -

 

U zij geluk, mijn kind. -

 

 

 

En in de smidse, diep van schaduwen doorzonken,

 

vallen de slagen neer en vonkelen de vonken. -